Een eerste

Rimpel in het witte laken

Bewijst dat je wakker bent

Onder het versturen

Van de kristallen vlammen

Zaait straal na straat

 Een vroege zon

Op het rode terras

Is wakker worden

Dan zo hard?

Je laat alles achter

Dromen en hoofdkussen

En stap uit bed

Bewijst dat de dag begonnen is

En jij ?

Jij bent te laat

Geraard van Heusden

De zon is gedraaid

Ik zie de gouden sluiers

Vroeg over de groen einder

Hier sta ik en wacht

Wacht op de nacht

De zon tekent de bomen

De heuvels en het water

Alles staat in brand

Een kind waggelt

Tussen de bloemen

En ziet de zon niet

Maar lacht naar de warmte

Geraad van Heusden

Rechts voor bij de Korenmarkt

Stap ik op de nieuwe tram

Huizen en brasseries

Vliegen voorbij

En ik ga nergens naar toe

Voorbij de heuvelpoort

Boven het water

Stap ik op een onbekende bus

Ik weet niet tijdig

Af te stappen

En slenter terug

(dankzij de raad van de apothekeres)

Deuren met vlekken

Schone ingetogen vlekken

Lachende vragen

En spijtige problemen

Ik ben thuis

Geraard vanHeusden

De wereld is gestopt

Op 31 december 1989

Dan zijn wat

Na stuipen gekomen

En niets meer

Geen goede taal

Of schilderij

Geen enkel verhaal

Dat zichzelf niet

Verhaalde of inhaalde

Enkel vertrok

Op 1 januari

De eerst Burka

En hij

Trilde na

Geraard van Heusden

De chaos

Begint bij het station

Bus 14

Via Bus 12

Tram 1 op lijn 2

Tram 2 op lijn 1

Wie weet nog

Waarheen we moeten?

Wie weet nog

Waar we vertrokken ?

Ik weet alleen

Dat ik weg moet

Geraard van Heusden

Links vooraan een dappere Toreador

Rechtsachter een Thaise Danseres

Een vooraan een Zeeuws melkmeisje

Ik wandel van staren tot staren

Wetende

Dat het onbeleefd is

Ik staarde ook naar haar

En ze wandelde weg

Dus staat ik naar de poppen

Maar vandaag zijn de poppen weg

En ze is nog niet teruggekomen

Geraard van Heusden

Gisteren sprak mijn broer

Over eergisteren

Maar ik zal dat verdichten

In 2 dagen pijn

Niemand mag te dicht komen

Bij mijn verleden

Of ze verzakken tussen

Lege plekken

Iedereen sterft eens

Maar ik heb me begraven

Toen ik Ninove verliet

Nergens staan nog poppen

Geraard van Heusden

Reeds twee dagen lang

Zweef ik

Van Duivelsteen

Tot St Jacobs

En nergens vind ik

Olifanten

Geperst papier

Gepast voor inkt

Met het nodige parfum

Gesteeg en langzaam

Niet ingeven in wettige voorrang

Maar ook dat is weinig

Afsluiten bij het begin

Meet een koffie

Bij de Turk

Geraard van Heusden

Een vrouw in

Een appelsien-jurk

Is rustig voorbij gezweven

Zij is kalm en conservatief

In een eeuwig

Missionaris-standje

Een weduwe in

Een citroen-gele jurk

Is kwaad voorbij gestamd

Zij is erg akkelig

Maar misschien

Wat meer geprikkeld

Spijtig voor beide

Dat ze dromerig

Zullen uitgeperst worden

Geraad van Heusden

wit

WIT

De wind speelt in het baldakijn

de dodendans is voorbij

kleur treedt uit het masker

een veer schokt in de wind

her en der gedreven

dampen ontsnappen

Ik volg

engelenvleugels zijn verdwenen

Ik vlieg niet meer

Geraard van Heusden

het meisje

dat bij mij is

                  is schoon

ze is er

ze is er niet

ze is er niet meer

ze was schoon

ze zal altijd schoon zijn

ze is er weer

ze is weer schoon

Geraard van Heusden

Ze zeggen dat

het nooit zal gebeuren

en toch denk ik

dat het ooit zal zijn

en zelfs zeggen ze

dat het er nooit komt

weet ik

dat het er ooit zal zijn

misschien niet nu

maar waarschijnlijk later

als ik dood ben

Geraard van Heusden

Mij kussen zomaar

Voorzichtig naderen en de lippen zoeken

Lippelend aarzelen met je tong

En dan toch even binnen dringen

En ik moet antwoorden

Even krachtig en dadig als altijd

Je lippen zoeken en  dan naderen

Lispellen op je tong

En dan binnen dringen en versmelten

Tot één mond

Geraard van Heusden

Ze herinnerde mij

aan Juliette Binoche

de vaaglicht muffe geur

van het zaaltje

boven in de Skoop

Ze had gitzwart haar

als de klein pop

die moeder spaarde

achter in de kast

die nooit bestofte

maar nu

is moeder weg

en de pop verloren

ze had ogen

als azuur safier

in de middellandse zee

voor ik kon zwemmen

ze had woorden

die fluisterden

als een zachte lente-wind

die ruisend

me streelde

maar vandaag

zwijgen alle stemmen

en de stilte

is ijskil

Geraard van Heusden

dood van moeder

Ik zie de zon ondergaan

in haar ogen

de nacht nestelt zich

in de vaalheid van haar wangen

en de klamme kalmte

verweeft zich tussen

haar magere vingers

de nacht zit stil

onder de linkse treurwilg

aan haar graf

de dag is heengegaan

en de duisternis

heeft zich

als heer en meester

uitgevloeid

tot in de kleinste hoeken

Geraard van Heusden 2/3/2000

een nieuw gedicht

een paar woorden op het blad

geschreven met schrik en aandrang

vlekken en letters

die samen op stap gaan tussen de bladzijden

maar tijdig stoppen

aan de rand van de pragraaf

in het nadorstige papier

verzinken ze tot hun enkels

elke papierslag

verplettert velen in verveling

Geraard van Heusden