Onderaan Links

bij de deur

zit een nieuwe naam

een kopkoffie

naast

de naakte knieën 

de zon speelt

doorheen de straat

buren groeten

doch 

kent niemand hem

en hij kent niemand

hoelang woont hij hier

de dagen zijn verdwenen

zinds hij thuis is

alleen thuis

Geraard van Heusden

 

Daarnet

of zoeven

zag ik je

zwarte haren

als ruisende thee

en vlug zoethout

tot ik weet

dat nergens 

in je verledens

de lichte mist

aan de deur van toen

shildert

haar tot jou

waarom

zag ik je ogen niet meer

Geraard van Heusden

 

Nu de dag wijkt

en alles grijs is

is er niemand hier of daar

moeder vertrekt

en ik wil weer

bij haar zetel spelen

iedere dag

ieder uur

is meer weg

van wat ik wil

niemand leest

één woord

en alles wat ik hoor

is ruis zonder antwoord

verder, in de tuin

werkt moeder

tijd om te gaan 

Geraard van Heusden

De wonde

waarin ik mij leg

hebt gij gesneden

uit streelhout

een kinderbed

zonder sierlijkheid

in stilte en nacht

dek ik mij toe

zoet warm

wiegt het bloed

mij nu in slaap

De kristallen snijden

verwonden de doorgang

tot de betoverde dingen

ze brengen de dromen

Dag in Dag uit

zonder nacht

is de dag stellig weg ??

De wonde

waardoor ik ga

scheidt me van jou en van jou alleen

de wonde is een deur

maar een deur van pijn

ijskoud bed in slaaploze nacht

1 kussen op 2 matrassen

Traag slenter ik

voorbij verwijten

de wonde waarin ik me leg

heb ik gesneden uit gehard staal

terwijl de stemmen

vlijmscherp

vergeten maar niet vergeten

dat jij mij sneed tot bed

een zielloos 1-mansbed

tot later

in de eeuwen der eeuwen.

Heb ik gedacht

de droom te verlaten

om mijzelf te redden ??

Dankzij

wat er dan te redden valt

zijn er ‘s morgens kleuren

als iedereen er is

en mij ter slapen dwingt

in een burgelijk bed

van Staalhout

Geraard van Heusden

 

Toen ik haar

op die foto zag

wist ik niet wat ik zag

toch was het

pas gisteren 

op de brug

aan het Steen

Toch was het zij

pas eergisteren

de 4' verdieping

van de Blandijn

Vandaag

zijn er rimpeltjes

en grijze haren

de eerste zeggen

het is lang geleden

ik zeg 

het was 

 

Een aureool

voor haar

een pint voor hem

Via de jeugd-club

tonen de ouderen 

hem als kwaad

tussen haar en haar

geen idee

wat waar is

de terrasstenen 

zijn verwijderd

niemand mag buiten

Enkel de 

Abdij-Beuken

zijn er nog

tot alles sterft 

in de tijd van toen

Geraard van Heusden

 

Lui schildert de Zon

kleuren op de Korenmarkt

Achter het Belfort

schilderen 

penseel-stralen

van St Niklaas tot Kathedraal

Gent is

nog niet goed wakker

rekt zich

van 

Schelde tot Leie

ik wacht op mijn koffie 

bij de treurbomen

op de Lieve-Kaai

De neuzekes komen

botsten zich een weg

tot de Markt

Gent schrikt wakker

Geraard van Heusden

 

We hebben 

schijnbaar vrienden nodig

die er nooit zijn

een onzichtbaar iemand

die me niet kent

en er zelf niet is

Water tussen de oren

Lucht achter de ogen

en geen woord 

aan mij 

aan hem

We hebben schijnloze vrienden nodig

die er nooit zijn

Geraard van Heusden

 

Het is 

onder de eerste laag vorst

dat, krakend, 

de oude lichtjes weerspiegelen

op dit ogenblik

heeft nog geen voet 

de witte kristallen gebroken

en - zilverkleurig-

spiegelt St-Baafs 

zich in het ijs

bij JF Willems

Er is geen reden tot paniek

er is geen reden tot angst

zo vroeg in de donkere ochtend

in de kleur

voor de schoonheid

van niets anders

Geraard van Heusden

 

Cocori   Corona

Cocori   Corona

Cocori Corona

Rijtje schuiven bij de bakker

Rijtje schuiven bij de Slager

1 brood per persoon

1 masker per persoon

's ochtends lijntje snuiven

's avonds lijntje snuiven

Dagen en weken 

horen niet meer blij elkaar

maar in elkaar

4 mensen mag

1 lief mag niet

11 mensen is overdreven

Alleen mag wel

Geraard van Heuden

 

ik wandel weg

van de mens

er is geen metter 

geen woord 

bij te zetten

een gesloten boek

kan mooi zijn

op het nachtkastje

waarom is er niet

geschreven ?

iedere pagina

iedere plavei

is verder dan ik wil

er is nieman meer 

maar dan ook

niemand meer

Geraard van heusden

 

Ik zit tussen 2 maten 

op de oude piano

in een nieuwe ochtend 

om het volle octaaf te spelen

in de winkel 

is een extra kapstok nodig

om vrijdags 

genoeglijk door het leven te gaan

en steeds is er één

die één niet ziet

Steeds is er 

iemand voor

iemand na

Nooit plaats 

voor een rustige koffie 

of

een warme glimlach

Geraard van Heusden

 vast-geklonken in witte kalk

grijnst een droeve duivel

naar mijn slaapkamer

hij ziet niet veel

maar iedere ochtend

wanneer de gordijnen glijden

kijk ik hem 

recht in de ogen

soms is hij er niet 

wanneer de regen

de kalk vergrijst

ik weet dat hij 

er morgen weer zal zijn

Geraard van Heusden

 ik herinner 

de gebroken tegels

grijs en knotsgek

als speelterras

als leesruimte

Een zee

onderbroken en platgereden

groen of roestbruin

hier en daar

stelen ze de 

geschonken schaduw

lieflijk of kunstzinnig 

staan daar of elders

snij-bloemen

Wie weet wat er staat

Wie weet wie er speelt

Geraard van Heusden

 Aan de eeuwige beek

nabij de vijver

zit ik iedere dag

aan de oevers

drijven algen 

en spelen kikkers

tussen gouden bladeren

glijden de eerste stralen

alles blinkt nog

van de ochtendbui

alle bloemen komen voorzichtig

kijken naar de ontluikende tieners

de eerst halfnaakten 

laten zich blijken

en bij avond is het te koud

Geraard van Heusden

 ik weet te weinig

om met twee te praten

over het leven of zo

ik ken de dood of zo

en kan praten

met of over

de doodskisten en de zerken

maar vooral

met of over

de chrysanten verdord of vers

ik wandel 

tussen stenen en zerken

nergens is er een vriend

Wie zijn die zwijgenden

naast, boven of onder mij

Wie herkent zich

in verdorde Chrysanten

Geraard van Heusden

 nu de koude dagen

op hun laatste benen 

weg slenteren

zie ik her en der

de magnolia bloeien

Heraut van de lente

tussen de eerste zon

en de laatse mist

zijn de paarlen bloemen

meer dan welkom

hij in het park

zij in de tuin tandarts arts

maar allen 

simpel wit

getooid in deze 

tederhed

is de winter

vaarwel gezegd

Geraard van Heusden

Einde van de dagen

Aan de St Amandsstraat

gaapt een gat

mooi rechthoekig 

perfect vernietigd

geen spoor van toen

Pascale boven

Pascale achter

Pascale onder

zo gaat niemand

de afstanden zijn te groot

ik staar naar 

de zoveelste baksteen

die ooit achter de toog stond

en nu

zegt hij

dat Pascale niet thuis is

Geraard van Heusden

 kan ik je zeggen

wat het was

tussen zovelen 

zag ik een schim

duidelijk

tot ik wist 

wat je was

maar niet 

wie je was

Je was alleen

niet van mij

niet van hem

maar van jou

en ik heb 

je nooit kunnen laten gaan

Geraard van Heusden

 Aan het station

boven of onder

is zoveel anders

doch de reis

toont steeds weer

hetzelfde

eeuwige beeld

die nooit vergaat

Misschien zie ik niets

maar glijden de kleuren 

in het eeuwige pad

ik wandel 

blindelings 

langs geuren en kleuren

Geraard van Heusden

 Een kind

gekoesterd 

in een kristallen luchtbel

Kris Kras

kleuren en illusies

Wanen van grootheid

de vrees voor de val

ongekende Jazz

op de boze dagen

alles is stil

ingepakt

naast de luchtbel

Niemand mag mij zien

Geraard van Heusden

 Mijn liefeke

ik ga weg

voor een lange tijd

voordat de wind

me totaal verstuift

Je kent me

na lange tijd zoeken

op de ander speelplaats

rechts, 

waar de boekentassen staan

ik klim gewoon door het raam

zodat ik 

niet met de deur sla

Morgen of overmorgen

is er genoeg licht 

om verder te vluchten

Geraard van Heusden

 Laten we samen

Dichten

Woorden en lettergrepen

of gewoon letters

over elkaar tuimelen

twee letters op de schommel

van onze arme liefde

of de woorden

op de glijbaan

van onze passie

zullen bewegen

en belanden

op zachte kussens

zondagochtend

zonet voor 

de zon opkomt

of 

voor de eerste druppel vallen

Geraard van Heusden

 Waarom

worden de woorden

mij geweigerd

wanneer ik binnen wandel

in een zaal 

zonder lichtbundels

Het lijkt wel

een eeuwenoude eik

zonder Blaadjes

En wanneer je dan

een versregel 

voorstelt, 

kijken ze weg

Andere dingen 

zijn zo belangrijk

Geraard van Heusden

 Een trotse kus

Rood

op een vergeeld Bingo Blad

Een bordje verwen-koffie

of een romige Taart

Zij tellen

zo de namiddagen

Rij na rij

grijs of kaal

glimlachend

zoals de laatste dag

en het begin van de lente

normaal bouwen we

Crêpe vlinders

ze verluchten

de kale witte muren

Hoewel niemand 

ze nog ziet

 Aan het park

zag ik een bakfiets

met auto-onderdelen

bestuurd door

een grimmig gezicht

op weg naar 

een half wrak

en maar duwen 

en duwen

verder de klim-op

geen greintje 

rust of troost

en maar zoeken 

en zoeken 

naar meer onderdelen

Geraard van Heusden

 Het licht schildert 

de einde gouden-rood

zonnevlekken zweven op de vijver

Bij avond-val

roept een moeder 

haar kind binnen

"Nog even, mama"

Maar de tijd is onverbiddelijk

dra is het donker

en komen de monsters

niemand mag blijven

buiten bij nachte

ongemerkt bloed

vloeit

telkens in de nacht

Geraar van Heusden

 Donker is een blik

vanuit het venster 

naar de realiteit

je kan niet zien

wat daar gebeurt

(gelukkig maar)

doch is er een stap

in welke verder richting

zonder doel

(er is geen goede richting)

Achter in de tuin 

is er een zaaltje

waar alles vedrdwijnt

wegzinkt in de vloer

Zelfs de barman

is verbaasd 

wanneer ik 

achter in het licht verschijn

Geraard van Heusden