Vader, creator
ik kom met bebloede handen
ik sluip in uw huwelijksnacht
als een dief

zoals gij
toen ge mij samenstelde

zo steel ik nu
uw geliefde

Vader
zij die uw vrouw zou zijn
sleur ik met mij
in het witte moeras
voorbij de goden
om nooit te genezen

Ik vlucht
verder en steeds verder
uw broers vrezen mijn mismaakte vorm

bultenaar en vogelschrik
zo ga ik ten lande
tot alles eindigt

Vader, creator
ik kom met bebloede handen
en leg haar dood
aan uw zondig lichaam

Vader, creator
Vergeef mij

Geraard van Heusden

de suiker smelt traag
in de oude tas
op het geruite kleed

door het doorweekte venster
volgt ze de voorbijgaande wind
een man loopt
een kind schuilt
een wagen plenst

vroeger heeft
klauwen in de zetel

ze denkt terug
en verder terug

vandaag is de kat gestorven
ze heeft de moed niet
haar te begraven

Geraard van heusden

Daar er geen biopt genomen wordt moet ik de proef met de drie beschuiten doorstaan. Ik word uitgenodigd op de dienst van de radioactieve geneeskunde. Een buisje met een licht paarse inhoud wordt voorgeschoteld. "Blazen" zegt de bazige verpleegster. Dus ik ledig mijn longen zo ver ik kan. "En de beschuiten". Gelukkig mag ik er confituur op doen. Ze smaken droog en krakerig. Ben ik blij dat ze niet gebroken zijn in mijn tas. Wel is de confituur uit de pot geslopen op mijn pet. Ik zet mijn pet enkel op als er zon is. Deze is afwezig en dus zit mijn pet naast de druipende confituurpot. "Ik zie u terug in drie kwartier". Wat moet ne mens doen gedurende drie kwartier in het ziekenhuis verwijderd van alles (boeken, DVD's, computer). Ik ga dan maar wandelen. Even tot aan de Delhaize. Het gebeurt waarschijnlijk niet vaak dat iemand de Delhaize binnengaat als toerist omdat een bazige verpleegster hem wandelen stuurt. Na excact of ongeveer 45 minuten keer ik terug. De bazige verpleegster merkt me eerst niet op. Dan "Ah, ge zij terug". Ze ploft me in een stoel en geeft me opnieuw zo'n paarse buis. "Blazen". Dus ledig ik opnieuw mijn longen. En dan terug naar huis.

Mijn bed rolt na veel moeilijkheden naar de onderzoekskamer. Ik lig gekleed zonder schoenen onder een fris lakentje. In het killig kamertje ploffen ze twee buisjes in mijn neus. Een reukloos iets drijft zich binnen. Dan beginnen ze van alles klaar te leggen. Ondermeer een soort zwarte slang waar mee ze in mijn maag kijken. De verpleegster grijpt mijn had en ramt een naald binnen. "Dat loopt niet goed""Ik sta nochtans op bloedverdunners" "Ge zijt toch gestopt op tijd ?" "Ik ben niet gestopt" Algemene paniek "Dokter, dokter, hij staat nog op verdunners". Een grijze man in groen outfit kijkt om de hoek. "Dan nemen we geen biopt"
"T is raar dat uw bloed niet vloeit" zegt de verpleegster terwijl ze de naald pijnlijk weg en weer beweegt. "Ik zal nog eens proberen. Als een stout kind krijg ik een reeks tikken op mijn hand. Dan gaat de naald weer zoeken binnen. De pijn grijnst me glimlachend toe "Nu gaat het wel maar traag, eigenaardig".
Blijkbaar is mijn bloed eigenaardig.

Ik ben vroeger gegaan dan voorzien. Uit voorzorg. Het is nodig: de wachtzaal voor de dagopname zit overladen vol. Dus maak ik van de tijd gebruik om mijn assurcard te laten lezen. De machine doet zeer lastig. Je moet maar weten dat de kaart er schuins in moet. Alles loopt goed. Ik geef aan wat aan te geven is. Tot de machine zegt te drukken en er niets verschijnt. Geen strookje papier, geen formulier. Nadat ik gemerkt heb dat het toestel stuk is, dring ik niet aan. Ik zet me ergens anders neer. Twee moeders, waarvan één grootmoeder, hebben mijn plaats ingenomen.
Een verwarde dame zoekt iets. Ze snuffelt haar tas door en verspreidt de inhoud. een bleekblauwe pyama en een hoop ondefiniëerbare spullen. Alles wordt vakkundig door elkaar gehaald. Zuchtend steekt ze alles terug in de plastiek tas. Wat later verlaat ze de zaal en laat alles achter. Een verpleegster begeleidt haar. "Mijn enveloppe, alles zit erin" Ze zoekt een enveloppe met alles erin. Samen gaan ze door de zaal, de hall, de inschrijfbalies en veel meer. Toch komt er niets boven water.

Wanneer ik uiteindelijk aan het loket zit, lijkt de loketster raar op als ik haar vertel van het toestel. Ik stel voor een tweede poging te ondernemen. Ze raadt het stellig af.

moeder

Ik vergeet nooit
de fiere figuur
welke ze was
toen ik als kind
naast haar stond

vandaag is ze
oud en behulpzaam

ik zie ze
wandelen zonder einde
een gezicht
verwrongen van pijn
trage stappen
en een pikkelende staf

moeder van weleer

een figuur
die me tranend
nazwaait

en
traag pijnlijk
gebroken
weg hinkt

Geraard van Heusden

zo wil ik niet eindigen
krampachtig aan ongeloof
geloof in geloof
omdat er niets is

slepen met de voeten
krassende stok in trillende handen
stapje voor stapje
alles alleen uit schrik

zo wil ik niet eindigen
met vage glimlach
achter vervallen slapen

zo zal ik eindigen
wanhopig bruisend
voor een laatste avond
leven is ten slotte
maar een gebroken galgenmaal

Geraard van Heusden

Insomnia

een slok bier
hij trekt aan zijn sigaret
de uren kruipen voorbij
minuten vergaan
hij luistert naar de regen
ze tikt op de kist
als kralen
op het altaar
de spiegel breekt
duizend gezichten in dezelfde richting

dan sluipt het licht binnen
glijdt over de daken
wekt het groen in geel en rood

Geraard van Heusden

insomnia

hij luistert naar de regen
in de nacht
hij trekt aan zijn sigaret
een slok bier

hij telt de uren
de minuten vergaan
hij ligt in een kist
draait en keert
luistert naar de regen
het tikt op de kist
als kralen van een rozenkrans
op het altaar

de spiegel breekt
verwondt duizend gezichten
allen in dezelfde richting

dan sluipt het licht nader
glijdt over de daken
wekt het groen in geel en rood

Geraard van Heusden

benen

De trein schokt wat na. Naast mij tracht een lange man zijn benen in een goede houding te leggen. Zijn voet haakt hij onder zijn knie en dan draait hij zich en vindt de oplossing Hij schuift de benen onder de kakigroene bank rechtover ons. Maar nu stapt een tweede lange man op. Er is maar één plaats vrij. Hij installeert zich rechtover ons. De beide lange heren zijn jaloers van mijn kleine gestalte die rustig in mijn hoekje zetelt. Met moeite en gezweet trachtten beide hun benen goed te leggen en te strekken. Ze raken in de knoop tot Gent-St-Pieters.

een berk verkrampt
versnijdt zijn wit kleed
achteraan bij het kruis

ik zie ze liggen
allebei op hun zerk
niet kibbelen nu
of Frans kijken
maar genieten van de regen

ik zie ze verzinken
zonder afscheid
zonder beweging
al wat blijft is
zwarte kennis

Geraard van Heusden

Een goed boek uitgelezen hebben is als een vriend of een vriendin die u verlaat. Er blijven mooie herinneringen alsof je de ding samen beleefde. Maar nu is het gedaan.
Zopas draaide ik de laatste pagina van "Notre Dame de Paris" om. V.Hugo is dan wel gedateerd en dood, zijn boek is het allerminst. Het is zwaar om lezen en grote delen hebben te maken met middeleeuwen, Parijs of architectuur. Het had ook alle dingen om me te bekoren : een dove mismaakte sukkelaar, een gedoemde geest, een mooi meisje en iedereen sterft op het einde. Wel niet iedereen: de geit en de filosoof overleven.