Ik ben vroeger gegaan dan voorzien. Uit voorzorg. Het is nodig: de wachtzaal voor de dagopname zit overladen vol. Dus maak ik van de tijd gebruik om mijn assurcard te laten lezen. De machine doet zeer lastig. Je moet maar weten dat de kaart er schuins in moet. Alles loopt goed. Ik geef aan wat aan te geven is. Tot de machine zegt te drukken en er niets verschijnt. Geen strookje papier, geen formulier. Nadat ik gemerkt heb dat het toestel stuk is, dring ik niet aan. Ik zet me ergens anders neer. Twee moeders, waarvan één grootmoeder, hebben mijn plaats ingenomen.
Een verwarde dame zoekt iets. Ze snuffelt haar tas door en verspreidt de inhoud. een bleekblauwe pyama en een hoop ondefiniëerbare spullen. Alles wordt vakkundig door elkaar gehaald. Zuchtend steekt ze alles terug in de plastiek tas. Wat later verlaat ze de zaal en laat alles achter. Een verpleegster begeleidt haar. "Mijn enveloppe, alles zit erin" Ze zoekt een enveloppe met alles erin. Samen gaan ze door de zaal, de hall, de inschrijfbalies en veel meer. Toch komt er niets boven water.

Wanneer ik uiteindelijk aan het loket zit, lijkt de loketster raar op als ik haar vertel van het toestel. Ik stel voor een tweede poging te ondernemen. Ze raadt het stellig af.