Corona ??
We kennen dit enkel uit de tijd dat het Hip was in het
Pakhuis een limoen in een te kleine fles te duwen en dan hortend te drinken.
Sinds meerdere dagen echter is dit een ander gegeven geworden.
12 maart 2020 Zoals vele donderdagavonden zitten we in ons
Gaming-center. Na een partijtje wargame babbelen we wat na. Lees : we neuten
over de regels. Eén van ons volgt het nieuws via de verplichte Smart-Phone. En
dan : “Vanaf zaterdag sluiten bars, cafés en restaurants”. Dit komt aan. We
zouden zoals elke zaterdag gaan eten met ons mini-clubje vrijgezellen. Oei en
er zijn hardere maatregelen in de maakt. Winkels zijn enkel open tijdens de
week.
Wat moeten werkenden dan doen ?
Een pienter idee van mij leidde ertoe dat we zaterdag namiddag
taart en koffie gebruikten in mijn appartementje. Er wordt wat meewarig gezeverd over maatregelen en eventuele toekomstige situaties. Het Italiaanse en Chinese spookbeeld zweeft over de gesprekken.
Van koffie en thee naar taart naar pintjes en trappisten is een kleine stap. Zo gaat de tijd voorbij en het wordt tijd voor het nieuws. De zelfde maatregelen worden nog eens aangewezen. Dus spreken we af om de volgende zaterdag bij en vriend te eten en te spelen.
En dan is dat ook al niet toegestaan. Blijven we thuis. Alles wordt in gereedheid gebracht om thuis te telewerken. Ik hoor hoe mijn bovenbuur zijn Pc's en laptops herschikt en de kabels en wifi toestellen meebrengt uit zijn kantoor.
De dagen glijden de één in de ander. Door het verdwijnen van de routine en de georganiseerde werkweek is het niet altijd duidelijk welke dag we zijn. Om het sociaal contact te bewaren installeer ik Skype en probeer het uit. De vriend met wie ik het even doe is niet zo happig. Hij zit al bijna iedere dag in een on-line-vergadering. Dus kan hij in zijn vrije tijd Skype missen als kiespijn. Eigenaardig genoeg komen er nu meer berichten via messenger of andere stuff binnen.
Je weet pas dat je nood aan iets hebt, wanneer het er niet meer is. En dat is dus het sociaal contact. Dat bewaar ik door even te gaan wandelen met een vriendin. Niet langer dan een half uurtje en met ongeveer twee meter tussen ons. Dit doen we vooral om dat de eerste volledige maatregelen-week bol staat van en zon en aankondiging van de Lente. Dit zie je vooral door de bloeiende magnolia's.
Op straat en in de parken is het onwezenlijk stil. Wanneer ik rond negen uur mijn boodschappen ga doen is er amper iemand te zien. En dat tijdens het normale piek uur. De trams en bussen zijn heerlijk leeg. En waar je vroeger moest drummen en schuiven, is er nu een zee aan ruimte.
De eerste twee weken van de Lock-Down zijn voorbij en alle kabbelt rustig verder. Gezien mijn situatie, verandert er weinig. Spijtig genoeg vallen de etentjes en de spel-avonden weg. Maar dat was niet eens 30% van mijn tijd.
Nu vind ik het zalig om wat te wandelen of boodschappen te doen in deze "dode" stad. Normaal gezien kan je rond 8.30 uur 's ochtends amper een plaats vinden op tram, bus of voetpad. Nu is er een stille zee van ruimte.
Wat wel lastig is, is het in één schuiven van de dagen. Wanneer je elke dag ongeveer het zelfde doet, weet je niet meer welke die of die dag is. Wakker worden met het besef dat het dag is, maar niet weten welke dag
Het goede weer lokt de mensen naar buiten om te wandelen, te joggen of gewoon opnieuw wat lucht in de longen te persen. Weliswaar zijn sommige dingen toegelaten en andere niet.We houden ons strikt aan de regels, of liever aan de interpretatie die we geven aan de regels. Wat wat mag en wat niet? Gelukkig patrouilleren er hier en daar vriendelijke Gentse Flikken. Dan kunnen we alles doen volgens hun interpretatie en niet volgens de onze. In de hoop dat hun interpretatie dichter bij Wilmès en Van Ranst ligt.
De dagen gaan niet langer in ijltempo vooruit op het domme ritme van de Bunka-Bunka-rotzooi of de zoveelste rapper. Ze verglijden tegenwoordig in elkaar op de tonen van "Chariots of Fire" van Vangelis. De mensen raken onthaast en vriendelijker. In de lege parken of straten krijg je een groet van de eenzame vreemdeling die je pad krijst.
Elders is het niet zo. Oudere boodschappers in Delhaize of A.Heijn wijken beangstigd uit mijn pad. Hun wollen sjaals en afwas-handschoen als verdedigers van hun gezondheid. Maar dat is niet anders dan elke dag. Meestal bekijken de mensen mij vreemd en gaan ze voor mij uit de weg.
De lanen zijn verlaten en trillen lichtjes onder de nu zuivere lucht en de eerste hitte-dagen.
Paaszondag 12 april 2020
Alles is iets trager geworden. Ook bij beenhouwer en bakker valt op dat meerderen de tijd nemen om een kort praatje te slaan. Contact met anderen is al zo bepekt. Er zijn er die tevreden even het jachtige werkleven verlaten hebben. Ze werken op een lager tempo vanuit hun vertrouwde thuis. Maar dit gaat traag want wanneer je je hoofd verheft van het scherm is er geen collega om te vragen, te pesten te bewonderen, ...
Misschien mag je dat niet zeggen, maar voor sommige mensen is dit een moment om wat op adem te komen. Je moet geen overvolle trein of een trage file trotseren om te gaan werken. Je bepaalt zelf welke pauzes je inlast. Er zijn minder bazen rond je te vol hoofd.
Maar toch is er een latente angst. Zal mijn bedrijf overleven, is die RVA-bijdrage voldoende? Zal ik zelf of mijn naasten ziek worden. En tot wanneer dat we elkaar weer vleselijk en niet virtueel kunnen ontmoeten ?
Doordat je quasi alle tijd doorbrengt in je huis, raken vele dingen verward. Je gebruikt dingen die anders eenzaam in de kast liggen. Je verplaatst dingen om plaats te maken voor je 24-uur aanwezigheid. En dan vind je belangrijke dingen niet terug. Op bureau ligt een oud boek (dat ooit eens wou lezen) maar de gebruikelijke pen is verdwenen. Alles verplaatst zich in functie van jezelf.
Het is wel tijd voor nieuwe of beloofde taken. Een vroege lente schoonmaak, de ijskast intern poetsen, de bibliotheek afstoffen en herinstalleren.
Maar wat alles dat ook gebeurd is ?
Dan zijn er altijd wetenschappelijke experimenten. Waarom bvb glijdt een papiertje steevast weg van de pullenmand wanneer je het smijt ?
Je kan ook uit je raam naar de straat kijken ; want mensen passeren er even niet.
Wanneer je wakker wordt en half-slaperig de koffie-zet aan klikt, weet je nooit exact welke dag het is. Vooral nu omdat alles op alles lijkt en altijd voor eeuwig is.
De lokroep van de sofa of zetel voor Netflix of zo is schreeuwend luid. Je weet dat zodra de mails gelezen zijn er allerlei taken wachten, doch niemand weet of controleert wanneer je die uitvoert.
Af en toe slaat 's avonds de paniek toe : morgen is er die grote Skype-vergadering of moet dat of dat rapport doorgestuurd worden. En zo vergeet je ook de uren. Tot je links op je PC kijkt en merkt dat het lang voorbij etenstijd is.
Met een kommetje soep of een broodje beluister je afwezig M. Tanghe of M; Van Ranstover iedere dag hetzelfde.
Het lijkt alsof er in de wereld niet anders gebeurt : geen oorlog in Jemen, Oekraïne of Syrië ; geen presidentsverkiezingen.
22 april 2020
Er begint wat meer schot in de zaak te komen. Het lijkt dat meer mensen uit hun kot komen. Niet de voorzichtige frisse neus in het park op de korte wandeling met de hond. Meer mensen knikken glimlachend. Maar ook dat zal maar voor even zijn.
Er zijn nu mensen die in werk-kledij rond gaan. De werven starten weer op. Aan het SMAK worden de vioolperkjes weer aangelegd. Meer mensen joggen ? In ieder geval meer dan voor Corona. Mensen missen blijkbaar het lopen voor trein of tram naar hun werk. Deze paniekerige zorg voor lichaam en conditie zal waarschijnlijk ook weer verdwijnen. Wat blijft zal het corona-vet zijn (nieuw woord na winter-kilo's of feestbuikje)
De schone rust en stilte zal verdwijnen. De bussen en terrasjes zullen ook weer vol raken.
Er is nu ook weer zonnig weer. De stad ontwaakt langzaam maar zeker.
In de achtertuinen, koertjes en terrassen beginnen mensen te schilderen, te timmeren of te zagen. Alles is goed om verveling tegen te gaan. Zoals wetenschappelijk onderzoek (= waarom valt een papiertjes steevast naast de papiermand ?)
De zenuwen raken, zoals elke twee weken, gespannen nu het wachten is op de resultaten van de veiligheidsraad. Hoe wel iedereen zegt "We zullen wel zien", is iedereen toch weer wat ongeduldig. Maar Amerikaanse toestanden zoal betogen tegen de gezondheidszorg zullen we hier niet meemaken. Wel spijtig van de Gentse Feesten en dergelijk.
Corona 28 april 2020
Masker, geen masker, wel mondmasker, een sjaal mag ook.
Winkel open, winkel toe
10m² per klant, 8m² per leerling. 1st jaar wel, 3de jaar ook, 5e jaar niet
Zo gaan we traag vooruit. Je wet niet goed wat moet, mag of aangeraden is.
Toch moeten we eruit. Wat 2à3 lastige maanden beloofde te worden, waaiert uit tot een surrealistisch jaar. Geen conventies, geen festivals, geen spelen, geen feesten, geen contacten. En gelieve later niet met z'n allen naar de Kust of Ardennen te komen.
Wat meten we doen ? DVD, TV, Screen kijken en mondmaskers naaien. Voor dit laatste heb ik enkel een gedicht van P van Ostaijen ter beschikking.
Ik ben vooral benieuwd wat er zal blijven kleven van deze periode. Blijkbaar zijn het de onzichtbare organismen of zo die het gevaarlijkst zijn; Straling in Chernobyl, Spaanse- Mexicaanse en deze griep. HG Wells voorspelde reeds dat begin 20e eeuw de wereld gered werd door Bacteriën van een Martiaanse invasie.
Gaan we de komende jaren elkaar altijd uit de weg gaan ? En vreemd of agressief kijken wannier iemand kucht ?
Hoe zullen we omgaan met de heroverde vrijheid, nu we weten hoe kwetsbaar die is ?
Op het nieuws, tijdens de 7' dag, achter in bus-kotjes ; overal alleen maar Corona. Er is niets en elders gebeurt niets meer.
Het is nu in alle geval duidelijk bewezen dat we met te veel op onze planeet zijn om 1.5 meter tussen te laten.
Er komt dan toch wat duidelijkheid. Nl. hoe lang het nog zal duren. Voor we weer eens met elkaar een koffie kunnen drinken.
Trouwens zullen de maskers niet nog meer schade doen aan de Café/Bars (die nu take-away zijn). Ik wil wel een koffie of cappuccino kopen maar de liter aan mijn gezichtsopeningen laat me niet toe ervan te genieten. En Sint Van Ranst heeft gezegd dat je dat niet zomaar maag op- en afzetten.
Op de Kouter zie je hier en daar iemand die wacht voor hij bij de Traiteur/krantenwinkel binnen mag. Ze wachten meestal in stilt tot je iemand herkent die ook ergens anders wacht. Dit veronderstelt dat je je vrienden en kennissen van ver nog herkent. Wat gebeurt er met de mensen met slechte ogen ??
Corona, Vrijdag 8 mei 2020
We zijn werkelijk ook een beetje naakt. We worden plots geconfronteerd met onszelf. We moeten ons bezig houden en onze eigen hobby ontdekken of herontdekken. We moeten onze eigen tijd invullen volgens onze eigen discipline. We zijn niet langer beschermd door andermans regels en instituten betreffende werk en contact.
Waarom is het zo moeilijk om met onszelf te leven? Regels opstellen om ons leven in banen te leiden is niet zo makkelijk. We moeten sterke en duidelijke regels maken omdat de andere minder strak of afwezig zijn.
De Grieken spraken van Katharsis. Zullen we na deze crisis opnieuw op een zelfde manier bestaan ? Kijken we naar diegenen die gedurende deze 2à3 maand geen kik of telefoontje gaven? Zijn alle dagelijkse gewoontes de moeite om weer op te nemen? We kunnen het nu rustiger aan doen met andere activiteiten.
Nu we verplicht afstand hebben genomen van vele veilige dingen en gewoontes, moeten we die afstand erkennen en in ere bewaren.
Corona, woensdag 13 mei 2020
Langzaam maar zeker komen mensen weer buiten. Eerst voorzichtig maar dan meer een meer. En plots is de stad niet meer onthaast of rustig. Er zijn weer allerlei personen die voor zich uit tateren. Zoals steeds mis je de dingen wanneer ze er niet meer zijn. De naakte stad is weg. Tijdens de quarantaine zag je de Stad. Haar beton, asfalt en kruimesl achtergelaten door duiven en meesjes. Je hoorde allerlei die je vroeger niet hoorde dat er niet was. Maar nue zal het er terug zijn.
Nu wordt alle sweer bedekt door taterende tieners, assertieve fietsers en gewoon lastige mensen
Corona 25 mei 2020
We leven nu in een moeras van versoepelingen. Wat mag, wat mag niet ? Wie mogen we onmoeten, wie moeten we mijden ? Meerderen zijn paranoïde. Niemand mag binnen, niemand mag in mijn buurt komen.
Andere beschouwen onze vrijheid als herovert. Ze omhelzen en knuffelen. Weer gaan werken en vloeken wanneer je op Trien-Tram-Bus een masker op moet.
War is het virus ? Overal en nergens. Velen denken dat het virus verslagen is. Maar doketers en experten drukken zich voorzichtig uit over oktober 2020.
Je vraagt je af wat te doen. Sociaal en emotioneel wil je je vrienden terug zien. Medisch en rationeel heb je schrik van de ziekte.
De staat en de virologen zijn er in geslaagd een geïnstitutionaliseerde smetvrees te baren. Niemand was op de hoogte van de giftige zwangerschap. Toch zien we nu dat men schrik heeft van aanraking. Mensen dragen mondmasker op mondmasker maar vergeten dat de neus de belangrijkste bron van vochtdeeltjes en dus virus is.
En dan is dat ook al niet toegestaan. Blijven we thuis. Alles wordt in gereedheid gebracht om thuis te telewerken. Ik hoor hoe mijn bovenbuur zijn Pc's en laptops herschikt en de kabels en wifi toestellen meebrengt uit zijn kantoor.
De dagen glijden de één in de ander. Door het verdwijnen van de routine en de georganiseerde werkweek is het niet altijd duidelijk welke dag we zijn. Om het sociaal contact te bewaren installeer ik Skype en probeer het uit. De vriend met wie ik het even doe is niet zo happig. Hij zit al bijna iedere dag in een on-line-vergadering. Dus kan hij in zijn vrije tijd Skype missen als kiespijn. Eigenaardig genoeg komen er nu meer berichten via messenger of andere stuff binnen.
Je weet pas dat je nood aan iets hebt, wanneer het er niet meer is. En dat is dus het sociaal contact. Dat bewaar ik door even te gaan wandelen met een vriendin. Niet langer dan een half uurtje en met ongeveer twee meter tussen ons. Dit doen we vooral om dat de eerste volledige maatregelen-week bol staat van en zon en aankondiging van de Lente. Dit zie je vooral door de bloeiende magnolia's.
Op straat en in de parken is het onwezenlijk stil. Wanneer ik rond negen uur mijn boodschappen ga doen is er amper iemand te zien. En dat tijdens het normale piek uur. De trams en bussen zijn heerlijk leeg. En waar je vroeger moest drummen en schuiven, is er nu een zee aan ruimte.
De eerste twee weken van de Lock-Down zijn voorbij en alle kabbelt rustig verder. Gezien mijn situatie, verandert er weinig. Spijtig genoeg vallen de etentjes en de spel-avonden weg. Maar dat was niet eens 30% van mijn tijd.
Nu vind ik het zalig om wat te wandelen of boodschappen te doen in deze "dode" stad. Normaal gezien kan je rond 8.30 uur 's ochtends amper een plaats vinden op tram, bus of voetpad. Nu is er een stille zee van ruimte.
Wat wel lastig is, is het in één schuiven van de dagen. Wanneer je elke dag ongeveer het zelfde doet, weet je niet meer welke die of die dag is. Wakker worden met het besef dat het dag is, maar niet weten welke dag
Het goede weer lokt de mensen naar buiten om te wandelen, te joggen of gewoon opnieuw wat lucht in de longen te persen. Weliswaar zijn sommige dingen toegelaten en andere niet.We houden ons strikt aan de regels, of liever aan de interpretatie die we geven aan de regels. Wat wat mag en wat niet? Gelukkig patrouilleren er hier en daar vriendelijke Gentse Flikken. Dan kunnen we alles doen volgens hun interpretatie en niet volgens de onze. In de hoop dat hun interpretatie dichter bij Wilmès en Van Ranst ligt.
De dagen gaan niet langer in ijltempo vooruit op het domme ritme van de Bunka-Bunka-rotzooi of de zoveelste rapper. Ze verglijden tegenwoordig in elkaar op de tonen van "Chariots of Fire" van Vangelis. De mensen raken onthaast en vriendelijker. In de lege parken of straten krijg je een groet van de eenzame vreemdeling die je pad krijst.
Elders is het niet zo. Oudere boodschappers in Delhaize of A.Heijn wijken beangstigd uit mijn pad. Hun wollen sjaals en afwas-handschoen als verdedigers van hun gezondheid. Maar dat is niet anders dan elke dag. Meestal bekijken de mensen mij vreemd en gaan ze voor mij uit de weg.
De lanen zijn verlaten en trillen lichtjes onder de nu zuivere lucht en de eerste hitte-dagen.
Paaszondag 12 april 2020
Alles is iets trager geworden. Ook bij beenhouwer en bakker valt op dat meerderen de tijd nemen om een kort praatje te slaan. Contact met anderen is al zo bepekt. Er zijn er die tevreden even het jachtige werkleven verlaten hebben. Ze werken op een lager tempo vanuit hun vertrouwde thuis. Maar dit gaat traag want wanneer je je hoofd verheft van het scherm is er geen collega om te vragen, te pesten te bewonderen, ...
Misschien mag je dat niet zeggen, maar voor sommige mensen is dit een moment om wat op adem te komen. Je moet geen overvolle trein of een trage file trotseren om te gaan werken. Je bepaalt zelf welke pauzes je inlast. Er zijn minder bazen rond je te vol hoofd.
Maar toch is er een latente angst. Zal mijn bedrijf overleven, is die RVA-bijdrage voldoende? Zal ik zelf of mijn naasten ziek worden. En tot wanneer dat we elkaar weer vleselijk en niet virtueel kunnen ontmoeten ?
Doordat je quasi alle tijd doorbrengt in je huis, raken vele dingen verward. Je gebruikt dingen die anders eenzaam in de kast liggen. Je verplaatst dingen om plaats te maken voor je 24-uur aanwezigheid. En dan vind je belangrijke dingen niet terug. Op bureau ligt een oud boek (dat ooit eens wou lezen) maar de gebruikelijke pen is verdwenen. Alles verplaatst zich in functie van jezelf.
Het is wel tijd voor nieuwe of beloofde taken. Een vroege lente schoonmaak, de ijskast intern poetsen, de bibliotheek afstoffen en herinstalleren.
Maar wat alles dat ook gebeurd is ?
Dan zijn er altijd wetenschappelijke experimenten. Waarom bvb glijdt een papiertje steevast weg van de pullenmand wanneer je het smijt ?
Je kan ook uit je raam naar de straat kijken ; want mensen passeren er even niet.
Wanneer je wakker wordt en half-slaperig de koffie-zet aan klikt, weet je nooit exact welke dag het is. Vooral nu omdat alles op alles lijkt en altijd voor eeuwig is.
De lokroep van de sofa of zetel voor Netflix of zo is schreeuwend luid. Je weet dat zodra de mails gelezen zijn er allerlei taken wachten, doch niemand weet of controleert wanneer je die uitvoert.
Af en toe slaat 's avonds de paniek toe : morgen is er die grote Skype-vergadering of moet dat of dat rapport doorgestuurd worden. En zo vergeet je ook de uren. Tot je links op je PC kijkt en merkt dat het lang voorbij etenstijd is.
Met een kommetje soep of een broodje beluister je afwezig M. Tanghe of M; Van Ranstover iedere dag hetzelfde.
Het lijkt alsof er in de wereld niet anders gebeurt : geen oorlog in Jemen, Oekraïne of Syrië ; geen presidentsverkiezingen.
22 april 2020
Er begint wat meer schot in de zaak te komen. Het lijkt dat meer mensen uit hun kot komen. Niet de voorzichtige frisse neus in het park op de korte wandeling met de hond. Meer mensen knikken glimlachend. Maar ook dat zal maar voor even zijn.
Er zijn nu mensen die in werk-kledij rond gaan. De werven starten weer op. Aan het SMAK worden de vioolperkjes weer aangelegd. Meer mensen joggen ? In ieder geval meer dan voor Corona. Mensen missen blijkbaar het lopen voor trein of tram naar hun werk. Deze paniekerige zorg voor lichaam en conditie zal waarschijnlijk ook weer verdwijnen. Wat blijft zal het corona-vet zijn (nieuw woord na winter-kilo's of feestbuikje)
De schone rust en stilte zal verdwijnen. De bussen en terrasjes zullen ook weer vol raken.
Er is nu ook weer zonnig weer. De stad ontwaakt langzaam maar zeker.
In de achtertuinen, koertjes en terrassen beginnen mensen te schilderen, te timmeren of te zagen. Alles is goed om verveling tegen te gaan. Zoals wetenschappelijk onderzoek (= waarom valt een papiertjes steevast naast de papiermand ?)
De zenuwen raken, zoals elke twee weken, gespannen nu het wachten is op de resultaten van de veiligheidsraad. Hoe wel iedereen zegt "We zullen wel zien", is iedereen toch weer wat ongeduldig. Maar Amerikaanse toestanden zoal betogen tegen de gezondheidszorg zullen we hier niet meemaken. Wel spijtig van de Gentse Feesten en dergelijk.
Corona 28 april 2020
Masker, geen masker, wel mondmasker, een sjaal mag ook.
Winkel open, winkel toe
10m² per klant, 8m² per leerling. 1st jaar wel, 3de jaar ook, 5e jaar niet
Zo gaan we traag vooruit. Je wet niet goed wat moet, mag of aangeraden is.
Toch moeten we eruit. Wat 2à3 lastige maanden beloofde te worden, waaiert uit tot een surrealistisch jaar. Geen conventies, geen festivals, geen spelen, geen feesten, geen contacten. En gelieve later niet met z'n allen naar de Kust of Ardennen te komen.
Wat meten we doen ? DVD, TV, Screen kijken en mondmaskers naaien. Voor dit laatste heb ik enkel een gedicht van P van Ostaijen ter beschikking.
Ik ben vooral benieuwd wat er zal blijven kleven van deze periode. Blijkbaar zijn het de onzichtbare organismen of zo die het gevaarlijkst zijn; Straling in Chernobyl, Spaanse- Mexicaanse en deze griep. HG Wells voorspelde reeds dat begin 20e eeuw de wereld gered werd door Bacteriën van een Martiaanse invasie.
Gaan we de komende jaren elkaar altijd uit de weg gaan ? En vreemd of agressief kijken wannier iemand kucht ?
Hoe zullen we omgaan met de heroverde vrijheid, nu we weten hoe kwetsbaar die is ?
Op het nieuws, tijdens de 7' dag, achter in bus-kotjes ; overal alleen maar Corona. Er is niets en elders gebeurt niets meer.
Het is nu in alle geval duidelijk bewezen dat we met te veel op onze planeet zijn om 1.5 meter tussen te laten.
Er komt dan toch wat duidelijkheid. Nl. hoe lang het nog zal duren. Voor we weer eens met elkaar een koffie kunnen drinken.
Trouwens zullen de maskers niet nog meer schade doen aan de Café/Bars (die nu take-away zijn). Ik wil wel een koffie of cappuccino kopen maar de liter aan mijn gezichtsopeningen laat me niet toe ervan te genieten. En Sint Van Ranst heeft gezegd dat je dat niet zomaar maag op- en afzetten.
Op de Kouter zie je hier en daar iemand die wacht voor hij bij de Traiteur/krantenwinkel binnen mag. Ze wachten meestal in stilt tot je iemand herkent die ook ergens anders wacht. Dit veronderstelt dat je je vrienden en kennissen van ver nog herkent. Wat gebeurt er met de mensen met slechte ogen ??
Corona, Vrijdag 8 mei 2020
We zijn werkelijk ook een beetje naakt. We worden plots geconfronteerd met onszelf. We moeten ons bezig houden en onze eigen hobby ontdekken of herontdekken. We moeten onze eigen tijd invullen volgens onze eigen discipline. We zijn niet langer beschermd door andermans regels en instituten betreffende werk en contact.
Waarom is het zo moeilijk om met onszelf te leven? Regels opstellen om ons leven in banen te leiden is niet zo makkelijk. We moeten sterke en duidelijke regels maken omdat de andere minder strak of afwezig zijn.
De Grieken spraken van Katharsis. Zullen we na deze crisis opnieuw op een zelfde manier bestaan ? Kijken we naar diegenen die gedurende deze 2à3 maand geen kik of telefoontje gaven? Zijn alle dagelijkse gewoontes de moeite om weer op te nemen? We kunnen het nu rustiger aan doen met andere activiteiten.
Nu we verplicht afstand hebben genomen van vele veilige dingen en gewoontes, moeten we die afstand erkennen en in ere bewaren.
Corona, woensdag 13 mei 2020
Langzaam maar zeker komen mensen weer buiten. Eerst voorzichtig maar dan meer een meer. En plots is de stad niet meer onthaast of rustig. Er zijn weer allerlei personen die voor zich uit tateren. Zoals steeds mis je de dingen wanneer ze er niet meer zijn. De naakte stad is weg. Tijdens de quarantaine zag je de Stad. Haar beton, asfalt en kruimesl achtergelaten door duiven en meesjes. Je hoorde allerlei die je vroeger niet hoorde dat er niet was. Maar nue zal het er terug zijn.
Nu wordt alle sweer bedekt door taterende tieners, assertieve fietsers en gewoon lastige mensen
Corona 25 mei 2020
We leven nu in een moeras van versoepelingen. Wat mag, wat mag niet ? Wie mogen we onmoeten, wie moeten we mijden ? Meerderen zijn paranoïde. Niemand mag binnen, niemand mag in mijn buurt komen.
Andere beschouwen onze vrijheid als herovert. Ze omhelzen en knuffelen. Weer gaan werken en vloeken wanneer je op Trien-Tram-Bus een masker op moet.
War is het virus ? Overal en nergens. Velen denken dat het virus verslagen is. Maar doketers en experten drukken zich voorzichtig uit over oktober 2020.
Je vraagt je af wat te doen. Sociaal en emotioneel wil je je vrienden terug zien. Medisch en rationeel heb je schrik van de ziekte.
De staat en de virologen zijn er in geslaagd een geïnstitutionaliseerde smetvrees te baren. Niemand was op de hoogte van de giftige zwangerschap. Toch zien we nu dat men schrik heeft van aanraking. Mensen dragen mondmasker op mondmasker maar vergeten dat de neus de belangrijkste bron van vochtdeeltjes en dus virus is.
cocoriCorona
CocoriCorona
CocoriCorona
Rijtjes schuiven bij de bakker
Rijtes schuiven bij de Slager
1 brood per persoon
's ochtends lijnte snuiven
's avonds lijntje snuiven
Anders lopen de dagen
rustig op elkaars voeten en uren
4 mensen mag
10 mensen mag
11 mag niet
Alleen mag wel
Geraard van Heusden
Juli 2020
Er waren bedankingen aan Dokters en Zorgverleners. Er waren feestjes met steeds groeiende bubbels. De media zweeg en dagelijks werd vervangen door wekelijks. Het leven veerde weer op.
En zo ook het virus.
Het lijkt een slechte griezelfilm waar na en eerste overwinning de Zombie weer recht ststaat. Dan moet je nog door de 2' helft van de film. Hopend dat het geen kwart was.
Naast Knokke & A'pen is Gent nog redelijk braaf. Griezel-cijfers of beelden van massa-bijeenkomsten zijn er hier niet. Doch dit kan snel keren.
Wat zal er straks gebeuren? Wanneer 10-duizenden terugkeren uit vakantie of voetballers en renners hun zweet en speeksel rond strooien tijdens de dan toch toegestane massa-evenementen.
Augustus 2020
Vandaag zijn het Solden. tijdens de eerste dagen daarvan is het koppen lopen en vechten om het beste stuk. Ellebogenwerk met ervaring, het brede lichaam gebruiken. C&A, Primark, Storfs, ... worden bestormd door hordes kooplustigen
MAAR
Nu niet. Hier en daar is er wat meer volk dan tijdens een druilerige weekdag. Nergens zijn er de agressieve Solden-hordes.
De 2' golf heeft ons goed te pakken. Maximum 5 levende zieltjes, mondmaskers en geen evenementen.
De eerste momenten waren meerderen nog weigerachtig. Maar toen de 250€ boete menes werd, plooiden zij ook.
Nu is het bang afwachten wat de hittegolf zal brengen.
Het grootste voordeel is de afwezigheid van mensen in horeca en winkels.
Nadelig zijn er meerdere jongeren die noodgedwongen nachtelijk Gent omvormen tot bruisende Ibiza.
Augustus 2020
Tijdens de onzekerheden, helen de zekerheden. Ik weet niet of RPG of Wargame nog veel zullen doorgaan. Ik weet niet of we en pintje kunnen pakken met hem of hem. Wie mogen we zien, wie mogen we niet zien? Waar mogen we gaan? Waar mogen we niet gaan? Waar dragen we een masker ?
Dus keer ik terug naar oude waarden. Ik kijk naar Ben-Hur, Zulu & 55 day of Peking, ...Tolstoi en Tolkien liggen op mijn nachtkastje naast mijn hoofdkussen. Bach menuetten en Für Elise staan bij de piano.
Opmerkelijk dat we moeten wachten op een catastrofe om onze oude waarden te herontdekken.
September 2020
De cijfers daalden, maar de dag cijfers stegen. Het virus trekt de kaart van het surrealisme. Op dergelijke manier vergroot de twijfel en de vermoeidheid.
Meer en meer mensen lappen de regels aan hun kleurrijke snickers. Maar daardoor stijgen de dagcijfes, en de week-gemiddelden zijn gedoemd te volgen. En dus zullen de beperkende maatregelen (de zovelen beu zijn) verstevigd worden.
Een terugkeer naar normaal zal er niet zijn. De paniek, de geïnstitutionaliseerde smetvrees en het heilig coconnetje houden dit steevast tegen.
Maar toch zal een antwoord moeten komen op de kriebelende huidhonger die iedereen heeft, niet enkel de singles.
Oktober 2020
De straten zijn een gespleten planeet geworden. Je ziet groepen jongeren half-feestend zonder zorg of masker. Zij zijn onkwetsbaar. Zij worden niet ziek. Opmerkingen worden lachend of agressief weggevaagd.
Andere oudere of half-zieken zijn bevreesd je te ontmoeten. Ze schrikken haastig weg wanner je naars hen een botervlootje in de Delhaize neemt.
Volgens berichten gaat alles de verkeerde kant uit maar niemand durft op de rem te staan.
Dokters vragen met aandrang telefonisch en dus gratis geconsulteerd te worden. Afhaal-winkels doen gouden zaken. Eenzame studenten mogen niet de wijde aula's zitten. Ze worden wel in slecht verluchte studie ruimte samen gehokt.
Het leven mankt verder en velen durven niet uit de nachtmerrie te ontwaken. Vragen worden gesteld over de kerstmarkten en de nieuwjaarsfeestjes. Zal de goede, heilige man een mondmasker dragen ?
Nu staan we braaf buiten te wachten bij de snoepwinkel of de beenhouwerij. Maar wat wanneer sneeuw en vrieskou ons dat belet ??
November 2020
Deze periode is een zegening in kostuum. Je mag, moet zelf, de mensen weghouden. Je mag de mensen doen schrikken - louter door je aanwezigheid. Je mag de mensen weg houden uit vrije wil door je negatieve aanwezigheid.
En wanneer je op bevel eenzaam bent geworden of wanneer je op bevel helemaal alleen bent ; dan zegt de 1ste minister "oops, je bent eenzaam" Sorry
Graag had ik een attest van mijn dokter. hij raadt me aan om een blokje te wandelen wanneer ik niet kan slapen. In deze periode is dit dubbel positief.
Ik kan misschien de slaap niet vatten
ik besmet niemand want ik ben alleen (of eenzaam volgens Alexander de Croo)
ik zal niet overvallen worden want de sterken hebben geen attest om, zoals ik, buiten te wandelen.
Het geluk van een eenzame
ik heb geen knuffelcontact(en)
ik heb enkel knuppelcontact(en)
mij wordt niet gevraagd
"Wie mag binnen ?"
"Wie mag op het toilet ?"
Wanner de blauwe man
binnenkomt
vindt hij enkel mij
gelukkig maar
moet ik geen afscheid nemen
van verboden vrienden of lieven
Laat iedereen maar zanikken
"Ik ban Alleen"
Gelukkig maar
Geraard van Heusden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten