Ik zie de zon ondergaan
In haar ogen
De nacht nestelt zich
In de vaagheid van haar wangen
En de klamme kalmte
Verweeft zich
Tussen haar vingers
De nacht zit stil
Onder de treurwilg
Links, aan haar graf
De dag is heengegaan
En de duisternis
Heeft zich
Heer en meester gemaakt
Tot in de kleinste hoek
Geraard van Heusden
Nu ik
Ter Huizen ga
In de herfstij mijner
zijn
Er zijn zoveel dingen
Die spoorloos
Voorbij wandelden
Er zijn zoveel dingen
Die voorbij spurtten
In volle glorie
Ik raapte als kind
De sporen van het moeras
En liet - als student
Meer sporen
Dan ik kan wissen
Nu tracht ik
In de sporen van mijn verbeelding
Traag te stappen
Tot de uiteindelijke Stop
Geraard van Heusden
De wereld is klein
Spannend klein
Tussen witte muren
Zwarte balken
Onderlijnen zwaarwichtloos
De eentonige uitbarstingen
De wereld is klein
Tussen vier gasten
Elk met een glas
Wie kent hier
Het verschil tussen
Een lachgrimas of een huilrictus
Wie weet waar vingers om grijpen
Wie verstaat de donderde klokken
Geraard van Heusden
Oyez, ma mère
Ce qui m’est arrivé
Au-delà des tours de Bruges et Gand
Une nuit d’automne
A travers tonnerre et tourant de pluie
J’entendais
Une flute dans les arbres
Deux fagots dans le roses
J’ai pris deux couvertures
Avant d’ouvrir la fenêtre
La musique pleurait dans le jardin
Lampe à la main,
Je descendais le grand escalier
Lisse et usé
Le vent jouait agressivement
De mes couvertures.
Un Lutin barbu, à haute voix
« suivez-moi,
suivez-moi
Soyez
le bienvenu »
D’un pas magique il me précédait
Que les jardins sont grands et horrifiants
Les nuit d’orage.
Je me sentis partir dans l’insomnie habituelle
Trois elves jouaient la cornemuse
elle flottante, elle là,
elle ici
toute ensemble et autre chose
et puis
elle était la
toujours jeune fille et belle
comme la première pomme
vêtue d’or et coiffée de rose
au matin
tout ce petit monde s’est évaporé
laissant rien
qu’un mémoire incrédule
Geraard van Heusden
Ik dacht haar
De tuin te tonen
Het zicht vanuit onze kamer
Nu vensters
niet stoffig zijn
Ik wou haar
Mijn huis tonen
Plaatsen vol vergeten geluk
Witte vlekken op de muren
Verdwenen gezichten
Sijpelend sluipt het licht
Langs een barst
Het stof onderstreept elke stap
Een paar treden
Mijn kamer
De tuin
Wild en dood
Een oude stoel
Tussen herfstbladeren
Dansen vormen en kleuren van vroeger
Ik kan enkel de deur sluiten
Geraard van Heusden
On n’a jamais
vécu
Notre innocence
Notre ignorance
Pourtant
Tant de choses à
découvrir
Tant d’amis à
faire
Tant de nuits à
passer
Il y avait
Au sommet, l’abbaye
abondonnée
On voyait le château
Ou habitait
Une grand-mère
avec deux servantes
Il y faisait bon
Au sud, la mer
Perlait sous un
soleil mourant
Personne savait s’il
renaîtrait
De main matin
Geraard van Heusden
Gisteren ging ik winkelen
In de droomschaduwen
Van Gent
Ik zag Jezus kaarten
In ’t kapelleken
Tussen de leden van het MLB
Karl Marx liep verloren
In de sectie politiek
Van de Fnac
Bocuse zat gekneld
In de vriezers van de GB
Ik zocht maar vond
Geen wolken voor mijn hoofdkussen
De gebroeders Wright hadden
Alles gekocht
Om niet te vallen
Speelgoed liep door de straten
Hans Christian verkocht
Klaasjes en Kerstventjes
In solden
Voltaire kocht
Zeven inktcartouches bij Moeder Gans
Terwijl Wolgang snoep stal
Ik zag dit en meer
Terwijl de wolken
Onvindbaar bleven.
Geraard van Heusden
Wandelen
Na een avond vol vertier
In de Korsakov tuinen
Met Markiezin Anthabuse
Bij de hand
De avond is zoet
Zoethout en the
Je ogen schitteren als ooit te voren
Maar markiezin Anthabuse
Is jaloers
Ik mag je niet kussen
Ik woon alleen
In de kelder van
Graaf Strychnine en gravin Cyaankali
Ze laten me nooit gaan
Maar ontvangen mij met open armen
Geraard van Heusden
Inktvlekken op mijn vingers
Inktvlekken op mijn tafel
Gisteren schreef ik je een brief
Vandaag ontbreekt de moed hem te posten
Krijg je veel brieven ?
Vind je de moed mijn woorden te lezen ?
Woorden kunnen woest zijn
Ik wil dat mijn woorden je liefhebben
Ergens
Tussen de lakens
Of tussen de komma’s
Geraard van Heusden
9 juni
Het kost vijf minuten
Om links te gaan
Het kost vijf minuten
Om rechts te gaan
De klok slaat 13
En dra weet niemand
Wat rechts of links is
En waar je moet gaan
De dag is rood
Ingekleurd
En de nacht is
Van belang.
Iedereen slaapt
En het zal weer lang duren om ze te wekken in de
Nieuwsstraat
Geraard van Heusden
KRAWITEL
KARPONKEL
KRAWOUSTEL
Vijf frank meer voor de dokter
Vijf frank meer voor Haantje de minister
Tien frank uit mijn zak
Ik zit
Op de hoogste tak
Van de laatste boom
In ’t Citadelpark
De mensen eten de bomen
Uit verveling
De kleur vandaag is zwart
Gisteren carmijnrook
Morgen azuurblauw
Maar de klok staat stil
Ik omvat de zoete bast
De takken schieten wortel
Mijn haar wordt groen
Sinds de energie op is
Roepen alle idioten
BROEM BROEM
Omdat hun voeten lui zijn
KRAWITEL KARPONKEL KRAWOUSTEL
Geraard van Heusden
Meermaals
Trachtte ik te leven
Zoals meerdere anderen
Gewoon
Een stap op de bus aan het Zuid
Dan ben ik op de Korenmarkt
Maar
Anderen zijn anders
Dus blijft niet anders
Dan huiswaarts te keren
Vandaag of morgen
Probeer ik opnieuw
Vandaag of morgen
Keer ik huiswaarts
En dan
Beschuldig ik mezelf
Anders te zijn
Geraard van Heusden
Schrijven is een krachtige daad
De personages
Zijn vluchtig of net niet
Sommige kleven aan papier
Anderen wandelen weg
Wie blijft ?? IK
NIET
Doch zijn er dagen
Waar een verhaal zich schuilt
Daar, achter de spiegel
Of onder de berg bladeren
Van een winderige november
Is schrijven een krachtige daad ?
Zwijgen nog meer
De tong trilt
En iedereen zwijgt
Mag ik spreken ??
Wanneer iedereen spreekt
Is er lawaai Mag
ik nog wat zeggen ?
De stem van de schrijver is een pen
Want de machine weet niet waar de letters moeten staan
Geraard van Heusden
Mag ik
Met elfen en sylfen
Wandelen
Langs kollen en Kobolden
In de achtertuin van mijn hoofd
Ik ontmoet er
Lewis Carol of Conan Doyle
En ook
De laatste leproze van Gent
Verward gekleed
In oude Brugse kant
En Parijse Boa’s
Van oud Roze
Gewapend in witte dons
De enige demonen hier
Zijn oude vrienden
Geraard van Heusden
ik ben de zwarte ganesha
de schoorstenen zijn gehandicapte vingers
ik slurf 's nachts
langs mijn eigen nachtmerries
en vrees hen uit te spreiden
ik wagel door de straten
en begroet elk die
ongeluk zoekt
en dan kruisen mijn ogen
schoonheid
opzij gezet door haar geliefde
maar mijn slurfig voorkomen
belet haar mij uit te nodigen
op een kopje vergiftigde thee
Geraard van Heusden
Neem mijn hand
mijn goede hand
aan de juiste kant
hoeveel handen heb ik dan
strelende dodende handen
speelse gewapende handen
stikkende egoïstische handen
geef mij een hand
ik spijker hem bij de collectie
aan mijn deur
toen ik je buiten liet staan
zoveel handen hebben me toen
weer binnengetrokken
als ik nu terugkijk
zie ik enkel de nagels
als wezen van mijn handen
op de grond bij
de bespijkerde deur
Geraard van Heusden
De nacht draagt
klauwen
Lang zwart
sleepschreeuwen over de vloer
Ze snijden lijnen in
de duisternis
De leegte van de
levenden
Die geen recht hebben
op mijn macht
De nacht zwijgt
Hoog en hautaine
Als een verbolgen
minnares
Die een man vindt in
mijn bed
Iemand die geen recht
heeft
Den nacht draagt
klauwen
Lang zwart slepend
over de vloer
De nacht snijdt
klauwen
In mijn bestaan
Want ik laat anderen
binnen
Tot mijn spijt moet ik
jullie dus vragen
Verlaat mijn nacht en
macht
Geraard van Heusden,
miles
Tussen rijen, in de
New South Wales bibliotheek
Ze
herschikt
tot
volgende rendez-vous,
rent
op ladders,
schuilt
in een gebonden reeks.
Waar
zij ontmoeten,
spelen
ze schaak,
waar
de portier je tassen opent
en
de shop klein is.
Deze
editie is te eenvoudig.
Nu
speelt Schubert op Youtube
in
een kamer met een modern balkon.
Nu
dansen we op de golven van
luidsprekers.
Met
haakjes op de rug
kleed
ik me uit
met
een touw om het middel.
Het
is een episch werk van
miniatuurtjes
en dieren die huilen,
het
vergt veel uithoudingsvermogen.
Hoe
kom je erbij dit met Ravel te combineren?
Zij
dansen onder een brug,
op
een kruispunt met een radiospeler en McDonalds,
zo
gaat de spanning weer liggen
Wie legt een gedicht op tafel ?
Je vraagt
“schrijf je nog ?”
Ik antwoord
“soms …”
Woorden zijn
Bevriende letters
Die van inkt houden
Een pagina is leeg
Tot de letters Seks hebben
En inkt vloeit
Je baart een woord
Dat groeit tot zin
En een volwassen boek
Of
Ontspoort tot een gedicht
Geraard van Heusden
Boven op de berg
Net aan de pas
Staat een man
Staat niemand
De wolken
Breken wild en licht
Alles is wit 0Oo
zo wit
Misschien springt hij
Door jou verlaten
Maar laat ons hem verlaten
En het pad volgen
Naar het dorp daaronder
Hier is bier en worst
Vergeet de berg
Hier is een lieve Juf
Die onze kroes vult
Ben ik hier reeds geweest ?
Doch
Het bier is vrolijk
De worst vettig
En de ongelukkige Dood
Geraard van Heusden
