Deze baan ken ik niet

Deze ook niet

Doch is alles reeds

Bewandeld

 

Hier naar links

Daar naar rechts

Of gewoon rechtdoor

De berg op

 

Deze banen ken ik niet

Nee, dokter

Ik ken ze niet

 

De heer dokter

Zal moeten uitdokteren

Waar iedereen verstopt is

 

Geraard van Heusden

 

Als je

Alle pijn optelt

Kom je verder

Dan hoge bergen

Of diepe zeeën

 

Een naald prik is niets

Een pols snede

Is meer

 

Je houd eraan vaarwel te zeggen

 

Pijn is altijd en overal

 

Ondanks heer Paracetamol

 

 

Geraard van Heusden

 

Mama

Gaan ze weer schieten

En kraters maken

Waar de paasbloemen stonden

Zullen egels en eksers

Geen uitweg hebben

Nu de vreemde monsters

Weer grommen

 

Mama

Wie zal om de boom rouwen

Is ons huis

Sterk genoeg

 

Tegen de nieuwe moordwapens

 

 

Geraard van Heusden

 

Sinds jaren

Klaroengeschal

Onder de poort

 

Sinds jaren

Bloemen en bloed

Om niet te vergeten

 

Sinds jaren

Vergeten wapens

 

Worden weer opgehaald

En enkelen

Schrikken niet

Van een bloedende officier

 

In de loopgrachten

 

 

Geraard van Heusden

 

Sinds jaar en dag

Zijn we hier aangekomen

Aan de poort

Bij onze open graven

 

Met ratels en kleppers

Dwingen we de Brugers

Uit de weg

En lachen

Om ons eigen

 

Geluk of ongeluk

 

Elk voor zijn tent

Zoekt en stelt

Zijn talisman

 

Geraard van Heusden

 

De voorbije jaren

Kleven

Als oude sneeuw

Grijs en bij elkaar geveegd

Weg gestoten

Vervelende vochtvlekken

En donker water

Dat ontsnapt

Alsof het er nooit was

 

Straks staat alles stil

 

Geraard van Heusden

 

Welke woorden volgen ?

Ze leiden me steevast

Tot de oude stadsmuren

En het leprosen dorp

Aan de poort

 

Ik ben klaar

Om naar huis te gaan

 

De grote grendel

Is lichter dan haar gezicht

 

En wat achter de deur ligt

Durf ik niet herinneren

 

Geraard van Heusden

 

 

Met ieder

Zalig vettig zalfje

 

Word ik

Keer op keer

Bewuster van mijn zijn

 

Om makkelijk te buigen

Voor de briljante keuze

Van een zoveelste

Mid-life crisis

 

Geraard van Heusden

 

Gisteren

Ging ik eens buiten

De wereld

Opende zijn deuren

 

En bij de eerste stap

Stootte ik

Mijn kleine linker teen

Aan een (te) rechtse hoek

 

Hinkend

Ging ik weer binnen

Met een zwarte teen

 

En het gevoel

Dat de wereld te hard is

 

 

Geraard van Heusden

 

Het was even stil

In de kamer ernaast

Op de middag nadien

 

Een blik

Een flauwe glimlach

En een tweede

Tas koffie

 

Hij kijkt iedereen aan

Zonder iemand te zien

 

Iedereen is daar

Stil en eenzaam

Niemand waagt het

 

Maar iemand

Zal het woord nemen

Nu nog niet

 

Geraard van Heusden