my hero

zithos

met zwart bier
voluit hoppig
ik lik je bitter

toch ben je hier niet
de kleuren zijn zwart en afwezig
toch ben je hier niet
ik ruik je vlees en kruiden

hoppig slank
ik omarm je
ik kus je

toch ben je hier niet

De dood cirkelt vaag wit licht
ogen zijn opaac
de geest neuriet over zichzelf

Geraard van Heusden

soms
als ik slapen ga
in mijn beddeke kruip
voel ik even
of ik niet
in mijn kistje krijp

zo stil en alleen
voor het altaar

Geraard van Heusden

De bergflank licht glooiend neer
het pad volgt de vormen
naar het bos

ik volg het pad
ik streel de heup

de wind hijgt
tussen de vormen

ik ga naar het bos
en leg me in het mos
waar de bron ontspringt
ik duik in de rivier

Geraard van Heusden

Vier blondjes lachen samen
de zon schijnt schuchter
Ach, ze zijn zo mooi, meneer

Geraard van Heusden

Ik herinner je lange zwarte haar
dansend op de trappen van de Blandijn
met je ingebonden laarsjes

je speelse blik op mijn sofa
voor we naar de kermis gingen
en je goesting naar smoutebollen

Het is een zevenjarige droom
een zevenjarige roman

Ik herinner je tranen in Antwerpen
en mijn koorts in Brussel
toen ik jou en jij mij achterliet
je grote natte ogen
brandden met je eerlijke blik

En vandaag zeggen ze
“ze is lelijk geworden”


Geraard van Heusden

Bloedpaarlen hoestend
ligt de kankerpatiënt stil
dokters zien niet om

Geraard van Heusden


Mijn vrouw kind
ik scheur je open
ik breek je
en leg je bloedende ledematen aan ons bed
Elke nacht herrijs ik je

Geraard van heusden

Gisterenavond

blonken de straten


ik wist niet

dat je ooit iets zou overkomen



je ziet er bleek uit

onder een wit laken

Geraard van Heusden

Nu legt het lichaam zich af
Nu de geest herboren wordt uit de modder
De pijn is barensweeën nabij

Ik zou je nu kunnen toedichten
En het bloed terugpersen
Maar dichters worden
Des hemels geweerd
En in de hoek gedreven


Geraard van Heusden

Ik ruk mijn ogen uit
Om beter te zien
In de de duisternis
Onzinnig als vlammende dood

Nu de vriedenkring weggaat
Nu de bomen doodgebrand zijn
Slinger ik mijn benen
Over de rand van het graf
En vecht tot ik val


Geraard van Heusden

Ik ben de weg kwijt
Gewoon zomaar
Wandelend langs de bossen
Ben ik in mij verdwaald

En als ik iemand vraag
Waar is de weg naar mij
Dan wijst hij steevast
Elders heen

Geraard van Heusden

Het is juli en de lijken komen uit de kasten. Ze zweven rottend door de gangen van het werk en treiteren door hun bestaan alleen de leidinggevenden.
Het gebeurt niet regelmatig maar soms valt uit de kast van de boekhouder, rechts achter de tweede deur, een half-opgepeuzeld maar niet opgelost kadaver. Het staart de vinder aan met lege, ingevallen ogen en open mond. Die lijkt te zeggen “Dat komt er nu van, mij vergeten, verleden jaar”.
Ergste is dat je het corpus delicti naar de baas moet brengen. Het wankelt naast je met zijn uiteengevallen voeten. Af en toe struikelt het over zijn eigen teenkootjes. In het slechtste geval valt het en moet je een brokje kaaksbeen of ellepijp gaan zoeken onder de kast of in het openstaande bezemhok.
Ze slalommen tussen de bureaus en voor j het weet hebben ze een paar kozijns gevonden. En dan marcheer je met een leger lijken naar de budgettaire baas in de hoop dat hij ze kan oplossen. In één of ander bijtend zuur en zonder veel sporen achter te laten.