Het geluk van een eenzame
Ik heb geen knuffelcontact(en)
Ik heb geen knuppelcontact(en)
Mij wordt niet gevraagd
“Wie mag binnen ?”
“Wie moet buiten ?”
Wanneer de blauwe man
Binnenkomt
Vindt hij enkel mij
Gelukkig maar
Ik moet geen afscheid nemen
En iedereen maar zaniken
“ik ben alleen”
Geraard van Heusden
Een oude sergeant
Zit bij de weg
Rechts aan het kruispunt
Lijn na lij
Stappen de regimenten
In de verte bulderen kanonnen
Stap voor stap
Marcheren soldaten
De vlakte staat in brand
Uit de verte
bloederige lijnen
Vriend steunt op vriend
Een verscheurde arm
Een vermorzeld oog
Kapotte voeten
Jong bloed
Geraard van heusden
De witte ogen waren eenzaam
de halfnaakte meisjes
de uitdagende billen
Was het een droom ?
recht tegenover de vaten van de Vooruit
lang geleden
Was het gisteren ?
Luide muziek
vrienden die ik ken
et toch wilde dansen
nu is er
een statig kantoor
alsof de danszaal verkocht is
en waar zijn
de halfnaakte meisjes ??
Geraard van Heusden
Nu is het duidelijk
waarom de nacht donker is
omdat
de wereld, welwillend,
het licht uitdoet
na zwetende zondagen
ze hebben de nacht
niet nodig
voor ongeziene daden
en hopen
dat vrouw en kind slapen
wanneer ze wegsluipen
elke lichtcirkel in twee
en elke schaduw treedt toe
tot de vreemde dans
van de nacht
en wat 's ochtends blijft
is een wrange smaak
en een pijnlijke kater
Geraard van heusden
