Frères humains qui après nous vivez
N'ayez les cœurs contre nous endurcis,
Car, se pitié de nous pauvres avez,
Dieu en aura plus tost de vous merciz.
Vous nous voyez cy attachez cinq, six
Quant de la chair, que trop avons nourrie,
Elle est pieça devoree et pourrie,
Et nous les os, devenons cendre et pouldre.
De nostre mal personne ne s'en rie :
Mais priez Dieu que tous nous vueille absouldre!

Se frères vous clamons, pas n'en devez
Avoir desdain, quoy que fusmes occiz
Par justice. Toutesfois, vous savez
Que tous hommes n'ont pas bon sens rassiz;
Excusez nous, puis que sommes transis,
Envers le filz de la Vierge Marie,
Que sa grâce ne soit pour nous tarie,
Nous préservant de l'infernale fouldre.
Nous sommes mors, ame ne nous harie;
Mais priez Dieu que tous nous vueille absouldre!

La pluye nous a débuez et lavez,
Et le soleil desséchez et noirciz:
Pies, corbeaulx nous ont les yeulx cavez
Et arraché la barbe et les sourciz.
Jamais nul temps nous ne sommes assis;
Puis ça, puis la, comme le vent varie,
A son plaisir sans cesser nous charie,
Plus becquetez d'oiseaulx que dez à couldre.
Ne soyez donc de nostre confrarie;
Mais priez Dieu que tous nous vueille absouldre!

Prince Jhesus, qui sur tous a maistrie,
Garde qu'Enfer n'ait de nous seigneurie :
A luy n'avons que faire ne que souldre.
Hommes, icy n'a point de mocquerie;
Mais priez Dieu que tous nous vueille absouldre.

Francois Villon

kijk een parallellogram
lijnen die elkaar nooit kussen
lijnen die een hoek vormen
samen zijn de hoeken een cirkel

rechte hoeken zijn een rechthoek
gelijke zijden zijn een ruit

de diagonalen zijn exact half
ze zoenen in het midden
de hoofdlijn valt
soms in soms uit het vlakt

de formule is te sterk voor mij
ik zal nooit
het middelpunt bereiken

Geraard van Heusden

Mijn publiek,
ge zijt stenen,
overwoekerd door
natte grond en mos;
doorkerfd met barsten,
rood en diep,
zoals ik vroeg.

In de oranje grot
smelt de zwangere massa.
Mijn adem ontvouwt vorm,
ik knip en draai
tot het breekbare bestaat.

Mijn pen neemt de massa,
zwanger letters ontvouwen woorden;
ik schrap en schrijf
tot de rust bestaat.

Mijn publiek, mijn zerken,
ik schrijf voor mijn hoofd.

Geraard van Heusden

Er is veel wind
de bomen gaan naakt slapen.

Ik zit achter de zerk
en tel de kelkblaadjes,
chrysanten houden niet lang.

De dagen van bezoek zijn veraf,
grootouders liggen stil
eenzaam tussen de bladeren.

De oude tuinman
harkt alles los,
verzamelt de gouden kleuren.

De hof herademt
na de stoet treurende,
verplicht of zomaar.

Maar nu is alles stil.
Ik zit achter de zerk
en denk aan jou

Geraard van Heusden

Moeder Teresa
leest een boek.
Het boek is een boom,
elke tak een bladzijde,
de bloesems zijn letters.

Wil je geen tas thee ?
Je wilt nog zeggen
Laat ons het hierbij laten.
Toch warme zoete thee
laat ons niet onberoerd.

De warme thee is voor ons,
laat je maar gaan.

Doch fluistert Moeder Teresa
Laat ons het hierbij laten

Een boek en een tas thee,
een boom achter de zon.
Elke tak staat vol bloesems
en je fluistert
een tas lust ik wel.

Geraard van Heusden

kan ik de dames van mijn verleden
nog vragen
mijn levens te delen
hoeveel heb ik gevraagd
geen woord
en zinnen vol spijt
heb ik geschreven
op de zerken van mijn bundels

de dames van mijn verleden
zijn twee
als echt onbereikbaar
vals in mijn armen
zo waarlijk weggevlogen
uit wolken gebouwd
als spiegelbeeld
van hun vergiffenis

beide zijn heengegaan
de walsen zijn verdampt
uit ontpopte alcoven

Geraard van heusden

ik weet niet
of letters kunnen helpen
ze zijn vage weergave
van wat ik meemaak
ze zijn een gebarsten spiegel
van wat ik niet meemaak

ik weet niet of
woorden kunnen helpen
ze zijn een papieren versie
van de pijn

de letters
de woorden
zijn onschuldige narren
onder de zelfde dwaze regels
ze mogen niet buiten spelen.

Geraard van Heusden

Ik kom amper thuis
en moet weer vertrekken.
Aan allen die met me wandelen
moet ik zeggen:
"Trager, niet snel."

Ik moet iedere dag
het uniform laten vallen
en telkens
geven ze het weer
en nooit begrijpen ze.

Ik verlaat thuis
tot 's avonds vroeg
en liever blijf ik nog weg.
Om naar de bloemen te dromen
voor zij ze snijdt
en ze in een vaas rotten,
met hun gevoelens
achter glas

Geraard van Heusden

Het is de wind
die in de bladeren
je naam danst.

Het is de regen
die in de plassen
je gezicht schildert.

Het is de roos
die je toefluistert
dat je mooi bent.

Al wat ik zeggen wou
weet je van hen.

Je lacht,
stil en gelukkig.
Je ogen stralen naar de hemel
en je handen
schuifelen over je lichaam.

Dan denk je:
Wie zegt al dat schoons

Geraard van Heusden

Ik liep gisteren
in het prinsenhof.
De zon heeft
je naam gebeiteld
op de onbekende huizen.
En als we samen
zo'n huis bewonen,
dan zullen de straatstenen
blij zijn

Geraard van Heusden

Vader, creator
ik kom met bebloede handen
ik sluip in uw huwelijksnacht
als een dief

zoals gij
toen ge mij samenstelde

zo steel ik nu
uw geliefde

Vader
zij die uw vrouw zou zijn
sleur ik met mij
in het witte moeras
voorbij de goden
om nooit te genezen

Ik vlucht
verder en steeds verder
uw broers vrezen mijn mismaakte vorm

bultenaar en vogelschrik
zo ga ik ten lande
tot alles eindigt

Vader, creator
ik kom met bebloede handen
en leg haar dood
aan uw zondig lichaam

Vader, creator
Vergeef mij

Geraard van Heusden

de suiker smelt traag
in de oude tas
op het geruite kleed

door het doorweekte venster
volgt ze de voorbijgaande wind
een man loopt
een kind schuilt
een wagen plenst

vroeger heeft
klauwen in de zetel

ze denkt terug
en verder terug

vandaag is de kat gestorven
ze heeft de moed niet
haar te begraven

Geraard van heusden

Daar er geen biopt genomen wordt moet ik de proef met de drie beschuiten doorstaan. Ik word uitgenodigd op de dienst van de radioactieve geneeskunde. Een buisje met een licht paarse inhoud wordt voorgeschoteld. "Blazen" zegt de bazige verpleegster. Dus ik ledig mijn longen zo ver ik kan. "En de beschuiten". Gelukkig mag ik er confituur op doen. Ze smaken droog en krakerig. Ben ik blij dat ze niet gebroken zijn in mijn tas. Wel is de confituur uit de pot geslopen op mijn pet. Ik zet mijn pet enkel op als er zon is. Deze is afwezig en dus zit mijn pet naast de druipende confituurpot. "Ik zie u terug in drie kwartier". Wat moet ne mens doen gedurende drie kwartier in het ziekenhuis verwijderd van alles (boeken, DVD's, computer). Ik ga dan maar wandelen. Even tot aan de Delhaize. Het gebeurt waarschijnlijk niet vaak dat iemand de Delhaize binnengaat als toerist omdat een bazige verpleegster hem wandelen stuurt. Na excact of ongeveer 45 minuten keer ik terug. De bazige verpleegster merkt me eerst niet op. Dan "Ah, ge zij terug". Ze ploft me in een stoel en geeft me opnieuw zo'n paarse buis. "Blazen". Dus ledig ik opnieuw mijn longen. En dan terug naar huis.