Een droom
daar rouw ik om
gisteren gingen we naar zee
schelpen en een trui
op mij kast

maar de ochtend
heeft mijn hart verscheurd

Waar ben je
een droom die zomaar
wegwandelde
en me sliepend achterliet

Vandaag durf ik
niet dromen
je bent overal aanwezig
en toch
heb ik enkel nachtmerries

Geraard van HEusden

De piano staat
achter de hoek

Hoeveel mensen
zijn vandaag gestorven

ik kan alleen maar hopen
dat jij niet gestorven bent

als je me een teken van leven geeft
zal ik alles doen
om je leven te eren

zacht leg ik zout
aan je voeten en je hoofd
ik ontsteek kaarsen
bij je bedstee

Vandaag rouw ik
om een droom
van eeuwen geleden
die je met me deelde

Geraard van heusden

Ik werk aan een parodie op de Raven van EA Poe. Deze zou weldra moeten klaar zijn. Zodra ik de eerste probeersels heb zal ik ze posten.

Ik wil meer van deze droom
waarin ze glimlacht

Mai
stap voorwaarts
zwaai het zwaard
hoe bevallig

Ochiro
keer om
zwaai het zwaard
hoe bevallig

Ukena Gach
verweer u
o mijn geliefde
draai uw heupen

Ik wil meer van deze droom
zomaar
om samen te zijn

Geraard van Heusden

Het schip zinkt
langzaam verder
in het einde van de spiraal
de maelström
heeft zijn werk gedaan

Nu kraken alle masten
en de leden vechten
voor een laatste adem

Doch is alles bepaald

Het schip zinkt
wordt opgeslokt
door de duisternis

Al vechten alle leden
het einde is in zicht

Geraard van Heusden

ze huilt als een wolvin
naar het glazen hart
nooit brak het glas
ooit brak het hart

we komen samen
op doodlederen vlerken
boven de Westerbegraafplaats
ik zie je zo ver
je merkt mij niet

totaal veras ik je
familliegeheugen en je leven
op zwarte dampen zweef ik
steeds dichter

en altijd keer je
af van mijn verschijnen
zelfs als ik dood ben
kun je niet van mij houden

Geraard van Heusden

duizend schreven
duizend lijnen doorheen wij
een omgekeerde kamer
vijf gezichten

twee personen
gescherfd van elkaar

’s ochtends sluit ik de deur
rechtover de gebarsten spiegel

vroeger hingen we de spiegel laag
aan vier lakens
lakens in onze wonden
wij in de spiegel
de spiegel aan de muur

en vandaag in scherven.

Geraard van Heusden

je zit aan de piano
je bent zwanger

in de tuin
danst de witte clown
hij speelt clarinet

wie heeft wie voorgesteld
ik kende jou en hem
en hij
kende niemand

aan het raam
bij de piano
zie je de tuin

een vlaag regen of waanzin
ik heb het gedaan
de clown
danst of speelt niet meer

bloed druipt van de pianotoetsen

Geraard van Heusden

als een oud koppel
op reis gaan
zo geweldig gelijk
zij ziet mij zoals ik ben
zat en naakt

als een oud koppel
koffie gaan drinken
zoals altijd
zijn met melk en suiker
ik met een likje room
ze ziet me zoals ik ben
bevreesd voor koffie

als een oud koppel
naar de cinema of theater gaan
zo heerlijk samen
ze ziet me zoals ik ben
beangstigd om onze plaatsen
kwaad over de massa volk

zo'n dingen
dan weer niet
we zijn geen
oud koppel

Geraard van Heusden

boven mijn bed hangt een foto
van een jonge vrouw
Niemand weet wie
zelf de lijsten vinden niets

boven mijn bed
hangt een foto
van iemand die niemand kent

maar nu ik daar niet meer slaap
staat boven mijn bed
een stenen beeld van mijzelf

Geraard van Heusden

ik wandel
in een letterbos
de betekenis van woorden
de zin van het hoofdstuk
ontgaan mij

doch is er de daad
een boek
de pagina's zijn vlinders
doorheen mijn vingers

ik sluit mijn boek
het is een goed boek

iedereen leest wel eens
een goed boek
de bladzijden
vlinderen door mijn vingers


Geraard van Heusden

de stad schreeuwt
het klinkt in mijn oren
bij avondval
hongerig en wild
vol bloed
als een bijtende tijger

schichtige schimmen
vluchten
van boom tot boom

nu komen
de maangezichten
en de vluchtelingen

weinig goeds in hun aard

haastig vluchtig
naar huis
en sluit de deur

iedereen valt iedereen aan

Geraard van Heusden

ik sluit mijn boek
het is een goed boek
de letters mooi gelijnd
de paragrafen beginnen met een hoofdletter
ik sluit mijn boek
de bladzijden ritselen
als herfstbladeren

ik kijk op
van mijn gesloten boek
er is een lege stoel
hoe lang ben je al weg ?

ik herinner je lange zwarte haar
dansend op trappen van Blandijn
ik zie je ingebonden laarsjes
we gingen samen naar de kermis
je ogen straalden
als suikerspin

alles herinner ik me
de kus op de brug aan het duivelsteen
tranen in Antwerpen
koorts in Brussel

Alles is weg
een lege stoel blijft
in een zoemende Bistrot

Geraard van Heusden