Ik zie de zon ondergaan
In haar ogen
De nacht nestelt zich
In de vaagheid van haar wangen
En de klamme kalmte
Verweeft zich
Tussen haar vingers
De nacht zit stil
Onder de treurwilg
Links, aan haar graf
De dag is heengegaan
En de duisternis
Heeft zich
Heer en meester gemaakt
Tot in de kleinste hoek
Geraard van Heusden
Nu ik
Ter Huizen ga
In de herfstij mijner
zijn
Er zijn zoveel dingen
Die spoorloos
Voorbij wandelden
Er zijn zoveel dingen
Die voorbij spurtten
In volle glorie
Ik raapte als kind
De sporen van het moeras
En liet - als student
Meer sporen
Dan ik kan wissen
Nu tracht ik
In de sporen van mijn verbeelding
Traag te stappen
Tot de uiteindelijke Stop
Geraard van Heusden
De wereld is klein
Spannend klein
Tussen witte muren
Zwarte balken
Onderlijnen zwaarwichtloos
De eentonige uitbarstingen
De wereld is klein
Tussen vier gasten
Elk met een glas
Wie kent hier
Het verschil tussen
Een lachgrimas of een huilrictus
Wie weet waar vingers om grijpen
Wie verstaat de donderde klokken
Geraard van Heusden
Oyez, ma mère
Ce qui m’est arrivé
Au-delà des tours de Bruges et Gand
Une nuit d’automne
A travers tonnerre et tourant de pluie
J’entendais
Une flute dans les arbres
Deux fagots dans le roses
J’ai pris deux couvertures
Avant d’ouvrir la fenêtre
La musique pleurait dans le jardin
Lampe à la main,
Je descendais le grand escalier
Lisse et usé
Le vent jouait agressivement
De mes couvertures.
Un Lutin barbu, à haute voix
« suivez-moi,
suivez-moi
Soyez
le bienvenu »
D’un pas magique il me précédait
Que les jardins sont grands et horrifiants
Les nuit d’orage.
Je me sentis partir dans l’insomnie habituelle
Trois elves jouaient la cornemuse
elle flottante, elle là,
elle ici
toute ensemble et autre chose
et puis
elle était la
toujours jeune fille et belle
comme la première pomme
vêtue d’or et coiffée de rose
au matin
tout ce petit monde s’est évaporé
laissant rien
qu’un mémoire incrédule
Geraard van Heusden
Ik dacht haar
De tuin te tonen
Het zicht vanuit onze kamer
Nu vensters
niet stoffig zijn
Ik wou haar
Mijn huis tonen
Plaatsen vol vergeten geluk
Witte vlekken op de muren
Verdwenen gezichten
Sijpelend sluipt het licht
Langs een barst
Het stof onderstreept elke stap
Een paar treden
Mijn kamer
De tuin
Wild en dood
Een oude stoel
Tussen herfstbladeren
Dansen vormen en kleuren van vroeger
Ik kan enkel de deur sluiten
Geraard van Heusden
