paar van mijn boeken

Nu de koude dagen
op hun laatste benen
weg slenteren

zie ik her en der
de magnolia bloeien
Heraut van de Lente

tussen de eerste zon
en de laatste mist
zijn de paarlen bloemen
welkom

hij is in het park
zij is in de tuin
maar allen
zijn ze simpel wit

getooid in deze
tederheid
is de winter
vaarwel gezegd

Geraard van Heusden

Aan de hoek

Van mijn keukendeur

Zit een jong spinnetje

Onervaren

Weet hij zich

Niet goed te gedragen

Niet goed weg te steken

Zijn web

Is nog vol gaten

En hoekjes

Niet cirkulair recht

Zoals alle tieners

Loopt hij mij

Voor de voeten

“ niet op mij trappen !!”

Geraard van Heusden

Hoe kan ik

5 regels ophangen ?

Die 5 wijze stroken

Die mijn kronkels

Tot inkeer brachten

Hoeven geen straf

Sinds jaar en dag

Wijzen ze ingetogen

De afstand van 30 aan

Niemand is ooit

Bedrogen of bestolen

Hun 30 is dé 30

Van mijn jeugd

Van mijn school

Van mijn doodskist

Geraard van Heusden

In mijn straat

Wonen twee mannen

Met het zelfde hoofd

Lange grijze krullen

Die sierlijk zijn zonder merk

Gaan zonder pinken

Van hem tot hem

Terwijl dokters

Zich bevragen

Is bij valavond

In Gent

Een hoofd verplaatst

Van blauw hemd

Naar geel hemd

Zonder verdoving

Geraard van Heusden

Tussen iedereen

Marcheert aan het Zuid

De Billekens-patrouille

Te naakt voor de storm

Of

Net voorzichtig goed gereed

Cellulitis en vet

Druipend en gesnoerd

In gescheurde hotpants

Of kleurrijke T-shirts

Waarvan de T

Ontbreekt

Vandaag mag alles

En toch wordt

De billekens-patrouille

Opgetrommeld

Om zich

ZEDIG

Te bedekken

Geraard van Heusden

Voorbij het Zuid

Marcheert het billekens-legioen

In spannende hotpants

Blinkend van ’t zweet

En van cellulitis

Ze persen hun billen

In ons gelaat

Via prillend vel

Van te kleine kledij

Geraard van Heusden

Mijn stoel is voor een deken
Mijn zetels liggen vol tijdschriften
Mijn tafel dekt één bestek

Een gezicht ?
Ja, in de spiegel
Conversatie ?
Ja met de TV

Aanwezigheid
Is onder het vriespunt
En Sabine voorspelt
Weinig verandering

Buiten volgen buien
En iedereen schuilt
Ergens anders


Geraard van Heusden

Aan de onderste tak

Is er nog een dood blad

Een wit gesneuvelde

Die weigert te gaan

Maar boven

Heerst reeds het frisse groen

Pas herboren

En klaar om te strijden

De zon is erger dan ooit

En de jongeren laven zich aan het lichaam

Doch de onderste

Weet nu

Dat later

Iedereen sterft

Wanneer het licht vergaat

Geraard van Heusden

Tussen MSK en SMaK

Is er maar één letter

Doch is deze ’s avonds

Verdwenen

Met de rook vanachter

Tussen park en huis

Is er meer dan dood

Bladeren wapperen

Van september tot december

En niemand herinnert zich mij

Wat was vandaag ?

Hetzelfde als gisteren

Hetzelfde als morgen

Wanneer ik slenter

Tussen MSK en SMaK

Geraard van Heusden

Heeft ze gehoord

Over mij

Is dat niet schadelijk ?

Op mijn leeftijd

Een klaar witte nacht

Is een gepast doek

Om bloedend

Elkaar te omhelzen

Ongewild

Ik de nacht

Ga ik

Telkens weer

En hoewel ze roept

Ontmoet ik haar niet

Geraar van Heusden

Is het leven

Een wilde storm

Die aan de einder voorbijgaat

Een lauwe maan

Wanneer het nog vriest

Een volle maan

Die alles zilver smeedt

Een grote roze maan

Die nooit gezien

Gelauwerd wordt

Alle gebeurt

Bij maan licht

Kussen, strelen, en zo meer

Tot de storm

Alles, bliksemend

Verduistert

Geraard van Heusden

herinnering

ik ben, Zonet
na 30 jaar
weer je poort
voorbijgelopen

je was er niet
en iemand anders
had de bloemen
weggehaald

aan de rechterkant
boven het balkon
zag ik
je zwarte krullen
zomaar

en de dagen van toen
glimlachen nog steeds
achter je groene trui

en dan
- de volgende dag -
was er een opmerking
van de Professor


Geraard van Heusden