Boven op de berg
Net aan de pas
Staat een man
Staat niemand
De wolken
Breken wild en licht
Alles is wit 0Oo
zo wit
Misschien springt hij
Door jou verlaten
Maar laat ons hem verlaten
En het pad volgen
Naar het dorp daaronder
Hier is bier en worst
Vergeet de berg
Hier is een lieve Juf
Die onze kroes vult
Ben ik hier reeds geweest ?
Doch
Het bier is vrolijk
De worst vettig
En de ongelukkige Dood
Geraard van Heusden
mijn schrijven
is onderhevig aan kronkels
in het wilde weg
marcheren woorden
voorbij de lijnen
ik wil dat je leest wat ik schrijf
tot het nuttig is
als een Z zou verschijnen
is alles ZOT
zoals ik en mijn pint
wat blijft er
van woorden
wanneer die als DADA
neervallen
en verbannen worden
uit het rijk van de proza
Geraard van Heusden
ik zie -'s avonds
regelmatig
de geesten van Maria en Anne
bij mijn bibliotheek
in de linkerhoek
hoofdschuddend
naar mijn smaak
plots glimlachen
bij Hugo of Verne
en fronsen bij Peacke
of Danielewski
iets wat zij
niet lazen
moeten ze niet uitspuwen
ze kunnen trouwens geen boek meer vasthouden.
Geraard van Heusden
Hoe dun is de weg
een woud of twee
een windje geur
van onder de eik
of de glans van
een boek met lederen omslag
hoe breekbaar is het moment
van stilte
wanneer niemand beweegt
maar de tijd gaat verder
en sleurt
telkens weer
de stilte en de geur
tot niets blijft
dan de bleke beenderen in het zand.
Geraard van Heusden