Een paar woorden
's avonds klinken ze beter
een vaste grip
je huid voelt trillend warm
vier ogen kruisen elkaar
een traan blinkt
en ik stoot mijn cola om
Geraard van Heusden
vrijdag 15 februari 2008
Mijn boom
je bent ziek
Verweerde wortels voeden niet meer
Bruin en oranje is de kleur
Wind speelt krakend
Leegte zingt stilletjes mee
Niets buigt
Niemand merkt iets
Geraard van Heusden
Mijn ogen zijn mij ontrukt
De duisternis omarmt me
Je streelt mijn haar
En sluit de deur
De groene lente
Staat zwijgend aan het venster
Ik zie niets meer
Dan mijn eigen pijn
Geraard van Heusden
Recht tegenover elkaar
Elk in elkaars leven
Ik hou van je
Ik zie je graag
Cola over de zieltogende tafel
De breuk besmeurd
Woorden vol pijn
Sorry
Mijn geluk is het zijn
Neem me niet kwalijk dat ik hem haat
Geraard van Heusden
je bent ziek
Verweerde wortels voeden niet meer
Bruin en oranje is de kleur
Wind speelt krakend
Leegte zingt stilletjes mee
Niets buigt
Niemand merkt iets
Geraard van Heusden
Mijn ogen zijn mij ontrukt
De duisternis omarmt me
Je streelt mijn haar
En sluit de deur
De groene lente
Staat zwijgend aan het venster
Ik zie niets meer
Dan mijn eigen pijn
Geraard van Heusden
Recht tegenover elkaar
Elk in elkaars leven
Ik hou van je
Ik zie je graag
Cola over de zieltogende tafel
De breuk besmeurd
Woorden vol pijn
Sorry
Mijn geluk is het zijn
Neem me niet kwalijk dat ik hem haat
Geraard van Heusden
Het is vandaag de dag van de Bultenaar
Als alle gedrochten boven komen
En door de stad wandelen
Gebogen onder eigen leed
Verdoemen ze, vloekend, de aarde
De dag van den Bultenaar
De zon grijnst naar een blinde
De bultenaren heffen het hoofd
Verontschuldigend voor hun bestaan
De ogen richten zich op
Last en pijn overwinnen
De Bultenaar sterft
Geraard van Heusden
Nacht
Kilte en stilte
Nacht
Schaduwen glijden
Het mes is beschermd
Zij weet niets
Het mes is snel
Als een schaduw glijdt ze weg
Geraard van Heusden
Een stralende blik
De ogen weg van hier
Haar handen aan de keel
En wolken zwart haar
Zo stapt mijn noodlot voorbij
Stil sla ik gade
De schikgodin wandelt verder
Angst omhelst de nacht
Zij weet wie sterven gaat
Geraard van Heusden
Als alle gedrochten boven komen
En door de stad wandelen
Gebogen onder eigen leed
Verdoemen ze, vloekend, de aarde
De dag van den Bultenaar
De zon grijnst naar een blinde
De bultenaren heffen het hoofd
Verontschuldigend voor hun bestaan
De ogen richten zich op
Last en pijn overwinnen
De Bultenaar sterft
Geraard van Heusden
Nacht
Kilte en stilte
Nacht
Schaduwen glijden
Het mes is beschermd
Zij weet niets
Het mes is snel
Als een schaduw glijdt ze weg
Geraard van Heusden
Een stralende blik
De ogen weg van hier
Haar handen aan de keel
En wolken zwart haar
Zo stapt mijn noodlot voorbij
Stil sla ik gade
De schikgodin wandelt verder
Angst omhelst de nacht
Zij weet wie sterven gaat
Geraard van Heusden
Nacht
Stilte en kilte
Nacht
Schaduwen glijden,
Beschermen het mes
Zij weet niets
Het mes is snel
Als schaduw
Glijdt ze weg
Geraard van Heusden
Haar ogen waren vreemdeling
Haar glimlach was zacht
Achter gesloten ogen kust ik haar
Onze vingers zwommen in de lucht
Ze ontdekten vergeten betekenissen
Van zelfuitgevonden woorden
Geraard van Heusden
Mijne heren, u ter grave dragen
[geeft mij zo'n eer
dat ge u kunt indenken dat mijn dagen
reeds lang ter ziele zijn gegaan
ge beseft niet welke werelden ik zag
draagt men mij ter grave,
elke dag,
laat niemand tranen en iedereen zeggen
de velden dragen veel vruchten
de dag van mijn grap
Geraard van Heusden
Stilte en kilte
Nacht
Schaduwen glijden,
Beschermen het mes
Zij weet niets
Het mes is snel
Als schaduw
Glijdt ze weg
Geraard van Heusden
Haar ogen waren vreemdeling
Haar glimlach was zacht
Achter gesloten ogen kust ik haar
Onze vingers zwommen in de lucht
Ze ontdekten vergeten betekenissen
Van zelfuitgevonden woorden
Geraard van Heusden
Mijne heren, u ter grave dragen
[geeft mij zo'n eer
dat ge u kunt indenken dat mijn dagen
reeds lang ter ziele zijn gegaan
ge beseft niet welke werelden ik zag
draagt men mij ter grave,
elke dag,
laat niemand tranen en iedereen zeggen
de velden dragen veel vruchten
de dag van mijn grap
Geraard van Heusden
zondag 27 januari 2008
Cultureel was het weekend wel. Donderdag stopte ik vroeger op kantoor (tot grote woede van den anderen). Natuurlijk kwam er nog een problematische fax, maar die liet ik liggen.
Ik moest tijdig thuis zijn om me klaar te maken voor toneel, Cyrano de bergerac. Herbert Flack speelde in gent. Zoals steeds vertrok ik te vroeg. Toen ik echter aan de zaal kwam was er een schare volk. Ik wurmde me binnen, want ik had al een ticket. Spijtig genoeg was het zeteltje wat smal en moest ik me schuins zetten tijdens de opvoering. Deze was uitstekend en spectaculair. Maar daar zorgt vooral de kracht van het stuk voor. Eerlijk gezegd was ik het niet altijd eens met de aanpassing van de tekst. Soms miste ik het Frans waar ik na ettelijke voorstellingen aan gewend was.
Vrijdag bezocht ik mijn osteopaat maar dat is niet cultureel.
Na het gebruikelijk middagmaal zaterdagmiddag en het snuffelen in de Fnac, kwam ik aan de hoek van mijn straat. Eigenaardig genoeg hadden ze in de krijgslaan de boxen op het balkon gezet. In het mooiste huis van de wijk creëerde een zangeres en een pianist een nieuw stuk. De genodigden zaten warmpjes in de betaalde zaal en iedereen buiten mocht meegenieten. Nou ja genieten, die moderne stukken zijn niet zo aan mij besteed. Tot overmaat van ramp vergaten ze na de creatie de boxen uit te zetten. En de gans namiddag avond en begin van de nacht weerklonk in de wijk de overdreven luide geluiden van een kabbelende receptie. Maar misschien was dat wel de culturele creatie.
Op zaterdagavond was ik gaan genieten van de creatie van Theater Taptoe in de opera. De aanpassing van Don Giovanni van Mozart aan een modern poppentheater was aangenaam verassend, mooi en poëtisch.
Het weekend was zeer cultureel, met Nightwish in de achtergrond.
Ik moest tijdig thuis zijn om me klaar te maken voor toneel, Cyrano de bergerac. Herbert Flack speelde in gent. Zoals steeds vertrok ik te vroeg. Toen ik echter aan de zaal kwam was er een schare volk. Ik wurmde me binnen, want ik had al een ticket. Spijtig genoeg was het zeteltje wat smal en moest ik me schuins zetten tijdens de opvoering. Deze was uitstekend en spectaculair. Maar daar zorgt vooral de kracht van het stuk voor. Eerlijk gezegd was ik het niet altijd eens met de aanpassing van de tekst. Soms miste ik het Frans waar ik na ettelijke voorstellingen aan gewend was.
Vrijdag bezocht ik mijn osteopaat maar dat is niet cultureel.
Na het gebruikelijk middagmaal zaterdagmiddag en het snuffelen in de Fnac, kwam ik aan de hoek van mijn straat. Eigenaardig genoeg hadden ze in de krijgslaan de boxen op het balkon gezet. In het mooiste huis van de wijk creëerde een zangeres en een pianist een nieuw stuk. De genodigden zaten warmpjes in de betaalde zaal en iedereen buiten mocht meegenieten. Nou ja genieten, die moderne stukken zijn niet zo aan mij besteed. Tot overmaat van ramp vergaten ze na de creatie de boxen uit te zetten. En de gans namiddag avond en begin van de nacht weerklonk in de wijk de overdreven luide geluiden van een kabbelende receptie. Maar misschien was dat wel de culturele creatie.
Op zaterdagavond was ik gaan genieten van de creatie van Theater Taptoe in de opera. De aanpassing van Don Giovanni van Mozart aan een modern poppentheater was aangenaam verassend, mooi en poëtisch.
Het weekend was zeer cultureel, met Nightwish in de achtergrond.
dinsdag 22 januari 2008
Ik vond daarnet een haar in de boter. Zoiets dat tussen het smeren en het lekker voorbereiden van de maaltijd zit. En dan is de hamvraag : hoe is dat haar in mijn boter gekomen ? De laatste maal dat ik boter gebruikte is een tijdje geleden. Doch herinner ik me duidelijk dat er toen geen haar in de boter was. Alles verliep en smeerde vlot.
Het haar in kwestie is lang en zwart. Ik heb roestig haar. Het mijne valt regelmatig uit. Ik weet wel wanneer het uitvalt en ik tracht het steeds op te vangen. Dat haar was niet van mij.
Is er misschien een spookminnares die hier haar boterhammen komt smeren en haar haren achterlaat ? Ik weet het niet.
Elke dag heeft zijn mysterie. Vandaag was er een haar in de boter, op meerdere vlakken.
Het haar in kwestie is lang en zwart. Ik heb roestig haar. Het mijne valt regelmatig uit. Ik weet wel wanneer het uitvalt en ik tracht het steeds op te vangen. Dat haar was niet van mij.
Is er misschien een spookminnares die hier haar boterhammen komt smeren en haar haren achterlaat ? Ik weet het niet.
Elke dag heeft zijn mysterie. Vandaag was er een haar in de boter, op meerdere vlakken.
maandag 21 januari 2008
vrijdag 18 januari 2008
De trein schokt wat na. Naast mij tracht een lange man zijn benen in een goede houding te leggen. Zijn voet haakt hij onder zijn knie en dan draait hij zich en vindt de oplossing Hij schuift de benen onder de kakigroene bank rechtover ons. Maar nu stapt een tweede lange man op. Er is maar één plaats vrij. Hij installeert zich rechtover ons. De beide lange heren zijn jaloers van mijn kleine gestalte die rustig in mijn hoekje zetelt. Met moeite en gezweet trachtten beide hun benen goed te leggen en te strekken. Ze raken in de knoop tot Gent-St-Pieters.
maandag 17 december 2007
De bomen rond mijn graf
Staan in vlammen
Hun wortels wringen zich
Tot mijn vloeibaar lijk
Mijn sappen voeden
Hun magere vruchten
Is zelfmoord nu
De wie en de vorm van dadaïsme
Geworden
Grotesk kinderlijk lijk
Dat als bloedcollage
Schokkend bevolkt wordt
Door allerlei chirurgische dampen
Die wel gemeden komen
Omdat het nu eenmaal moet
Of zijn de collages van lijken
Enkel de laatste daad
Van de kunstenaar
Staan in vlammen
Hun wortels wringen zich
Tot mijn vloeibaar lijk
Mijn sappen voeden
Hun magere vruchten
Is zelfmoord nu
De wie en de vorm van dadaïsme
Geworden
Grotesk kinderlijk lijk
Dat als bloedcollage
Schokkend bevolkt wordt
Door allerlei chirurgische dampen
Die wel gemeden komen
Omdat het nu eenmaal moet
Of zijn de collages van lijken
Enkel de laatste daad
Van de kunstenaar
maandag 26 november 2007
De wonde
waarin ik mij leg
hebt gij gesneden
uit streelhout
een kinderbed
zonder sierlijkheid
in stilte en nacht
dek ik mij toe
zoet warm
wiegt het bloed
mij nu in slaap
De kristallen snijden
verwonden de doorgang
tot de betoverde dingen
ze brengen de dromen
Dag in Dag uit
zonder nacht
is de dag stellig weg ??
De wonde
waardoor ik ga
scheidt me van jou en van jou alleen
de wonde is een deur
maar een deurvan pijn
ijskoud bed in slaaploze nacht
1 kussen op 2 matrassen
Traag slenter ik
voorbij verwijten
de wonde waarin ik me leg
heb ik gesneden uit gehard staal
terwijl de stemmen
vlijmscherp
vergeten maar niet vergeten
dat jij mij sneed tot bed
een zielloos 1-mansbed
tot later
in de eeuwen der eeuwen.
Heb ik gedacht
de droom te verlaten
om mijzelf te redden ??
Dankzij
wat er dan te redden valt
zijn er ‘s morgens kleuren
als iedereen er is
en mij ter slapen dwingt
in een burgelijk bed
van Staalhout
waarin ik mij leg
hebt gij gesneden
uit streelhout
een kinderbed
zonder sierlijkheid
in stilte en nacht
dek ik mij toe
zoet warm
wiegt het bloed
mij nu in slaap
De kristallen snijden
verwonden de doorgang
tot de betoverde dingen
ze brengen de dromen
Dag in Dag uit
zonder nacht
is de dag stellig weg ??
De wonde
waardoor ik ga
scheidt me van jou en van jou alleen
de wonde is een deur
maar een deurvan pijn
ijskoud bed in slaaploze nacht
1 kussen op 2 matrassen
Traag slenter ik
voorbij verwijten
de wonde waarin ik me leg
heb ik gesneden uit gehard staal
terwijl de stemmen
vlijmscherp
vergeten maar niet vergeten
dat jij mij sneed tot bed
een zielloos 1-mansbed
tot later
in de eeuwen der eeuwen.
Heb ik gedacht
de droom te verlaten
om mijzelf te redden ??
Dankzij
wat er dan te redden valt
zijn er ‘s morgens kleuren
als iedereen er is
en mij ter slapen dwingt
in een burgelijk bed
van Staalhout
ik ben een man
van vele wonden
de haken trekken
bloederige strepen
over mijn amorf lichaam
de nacht is
mijn
gedroomd
p a r a d i j s
aan de poorten
van M e t r o p o l i s
de deuren staan open
en de geuren van trage DOOD
drijven op klagelijke tonen
de lange lanen
zijn kronkelende
slangen
die gift zijn
voor mijn blinde ogen
van vele wonden
de haken trekken
bloederige strepen
over mijn amorf lichaam
de nacht is
mijn
gedroomd
p a r a d i j s
aan de poorten
van M e t r o p o l i s
de deuren staan open
en de geuren van trage DOOD
drijven op klagelijke tonen
de lange lanen
zijn kronkelende
slangen
die gift zijn
voor mijn blinde ogen
Abonneren op:
Posts (Atom)