Ik heb een belangrijk besluit genomen: Bariatrische heelkunde. Het zal een blijvende, ingrijpende verandering teweeg brengen. Opnieuw stap ik in het onomkeerbare duister. Mijn weg zal ik moeten tasten langs nieuwe beton en op fluisterasfalt. Want op zoveel steun moet ik niet rekenen.
Natuurlijk ben ik bang. Wat zal zaterdagmiddag moeten doen en hoe zal ik reageren op een occasioneel pintje. Maar ergens i er ook een gewicht van mijn schouders gegleden. De beslissing, zoals alle, komt van mij en niemand anders. De aanwijzingen van de dokters waren duidelijk. Maar ik heb gekozen mijn leven te rekken met 12 jaar.
Zojuist krijg ik telefoon van de coördinerende verpleegster. Het angstzweet parelt diep en hard. Met droge mond antwoord ik haar vragen. Heb ik wel de juiste beslissing genomen ? Ik ga mijn leven niet opofferen voor een paar uurtjes restaurant.