Mijn boom
staat er weer
ze heeft haar jaarlijkse jurk
Zolang geleden
wou ze huwen
met een verre jonge eik
maar haar wortels
hielden haar stevig
De jonker
bekijkt haar kralend
de hoed is weg
de bloemen vergleden
Alles is terug
Geraard van Heusden
zondag 15 mei 2011
Mijn boom staat
getooid als een bruid
in het park
de ekster heeft
zijn beste hoed aan
de vlijtige bruidsjonker
verweert zich her en der
alles is er
de bloemen en de zon
stralend in de lente
Mijn boom staat
eenzaam bij haar altaar
de bloesems glijden
als tranen langs haar schors
de één is weggegaan
de andere vertrekt
bloemen en kransen
blijven vertwijfeld achter
Geraard van Heusden
getooid als een bruid
in het park
de ekster heeft
zijn beste hoed aan
de vlijtige bruidsjonker
verweert zich her en der
alles is er
de bloemen en de zon
stralend in de lente
Mijn boom staat
eenzaam bij haar altaar
de bloesems glijden
als tranen langs haar schors
de één is weggegaan
de andere vertrekt
bloemen en kransen
blijven vertwijfeld achter
Geraard van Heusden
woensdag 6 april 2011
vrijdag 1 april 2011
water
De roep om heengaan
klettert in een koekjestrommel,
sterker dan
de schreeuw om te blijven.
Een glas struikelt
de golf bezit het blad.
De letters, netjes gezet,
breken uit hun strakke lijnen.
Golven slaan toe
op de woorden,
vormen bloemen
van waaiende inkt.
Alles is ijdel:
de gebroken tekst
wordt kunst
Een ongeluk komt nooit alleen
Geraard van Heusden
klettert in een koekjestrommel,
sterker dan
de schreeuw om te blijven.
Een glas struikelt
de golf bezit het blad.
De letters, netjes gezet,
breken uit hun strakke lijnen.
Golven slaan toe
op de woorden,
vormen bloemen
van waaiende inkt.
Alles is ijdel:
de gebroken tekst
wordt kunst
Een ongeluk komt nooit alleen
Geraard van Heusden
zondag 27 maart 2011
Sigrun
Ik herinner je lange zwarte haar,
je ingebonden laarsjes
op trappen van Blandijn.
zoethout en thee
je lokken door mijn vingers.
Het is een zevenjarige droom.
Wat heb ik toen gezegd :
“Ik hou van je, ik zie je graag.”
aan jou en je speelse blik.
Het is een zevenjarige roman.
Ik herinner tranen in Antwerpen,
koorts in Brussel.
Mijn cola voluit over de zieltogende tafel,
het afscheid ingezonken en je woorden van pijn.
Je grote natte ogen brandden me.
Je zit aan de piano
je bent zwanger.
Ik zou je kunnen toedichten
maar dichters worden uit de hemel geweerd
en in de hoek gedreven.
En vandaag zeggen ze :
“Ze is lelijk geworden.”
Geraard van Heusden
je ingebonden laarsjes
op trappen van Blandijn.
zoethout en thee
je lokken door mijn vingers.
Het is een zevenjarige droom.
Wat heb ik toen gezegd :
“Ik hou van je, ik zie je graag.”
aan jou en je speelse blik.
Het is een zevenjarige roman.
Ik herinner tranen in Antwerpen,
koorts in Brussel.
Mijn cola voluit over de zieltogende tafel,
het afscheid ingezonken en je woorden van pijn.
Je grote natte ogen brandden me.
Je zit aan de piano
je bent zwanger.
Ik zou je kunnen toedichten
maar dichters worden uit de hemel geweerd
en in de hoek gedreven.
En vandaag zeggen ze :
“Ze is lelijk geworden.”
Geraard van Heusden
zondag 20 maart 2011
ijdel
Hoe vluchtig is alles. Een glas water struikelt en vloeit over het papier. De pennestreken die zorgvuldig uitgedokterd waren, breken op de kleine golven. Ook de letters die ongevormd te snel uit de pen kwamen sterven een uitgelopen dood in deze minitsunami. Hoe ijdel is alles wanneer de doodgevloeide inkt een waarde op zich blijkt. De uitgewaaierde zwarte kleuren en vormen zijn meer dan louter vlekken. Uit de letters groeien andere betekenissen. Een ongeluk komt nooit alleen.
donderdag 17 maart 2011
Schrijven
Schrijven, heb ik geleerd van Jef Geraerts, is een lastig beroep. Je staat op en staart naar je voeten. De schrijftafel is niet ver, maar het resultaat dat je wenst is des te verder.
En zo moet het gebeuren, zei ook Geraard Walschap, dat je elke dag schrijft. Al is het totale nonsens; iedere dag moet je schrijven. De daad van de pen in de inktpot en de letters op papier moet in de pols zitten.
Zonder nadenken gewoon schrijven wat uit je hoofd via de pen op het papier vloeit. Want papier zijt gij en tot papier zult ge vergaan, vervloeken, verslinden.
Papier verslinden is wat de schrijver doet. Al is het proza of poëzie of iets daartussen. Papier en inkt zijn de levensmiddelen van de schrijver. Menig is reeds overgestapt op klavier en scherm. Toch bestaat er nog zoiets als de daad van het schrijven. Het gevoel van zwaar papier met moeilijk leesbaar geschrift.
Naarmate ik schrijf wordt mijn geschrift moeilijk leesbaar. Eerst worden de letters en de woorden nog met aandacht van de geest op papier gezet. Snel ontsnapt de geest aan de trage daad, ondermijnd door de inktpotgang. De letters en woorden struikelen over elkaar in hun haast tot betekenis te komen.
Dit alles tegen een achtergrond van koffie en stoppen met roken.
En zo moet het gebeuren, zei ook Geraard Walschap, dat je elke dag schrijft. Al is het totale nonsens; iedere dag moet je schrijven. De daad van de pen in de inktpot en de letters op papier moet in de pols zitten.
Zonder nadenken gewoon schrijven wat uit je hoofd via de pen op het papier vloeit. Want papier zijt gij en tot papier zult ge vergaan, vervloeken, verslinden.
Papier verslinden is wat de schrijver doet. Al is het proza of poëzie of iets daartussen. Papier en inkt zijn de levensmiddelen van de schrijver. Menig is reeds overgestapt op klavier en scherm. Toch bestaat er nog zoiets als de daad van het schrijven. Het gevoel van zwaar papier met moeilijk leesbaar geschrift.
Naarmate ik schrijf wordt mijn geschrift moeilijk leesbaar. Eerst worden de letters en de woorden nog met aandacht van de geest op papier gezet. Snel ontsnapt de geest aan de trage daad, ondermijnd door de inktpotgang. De letters en woorden struikelen over elkaar in hun haast tot betekenis te komen.
Dit alles tegen een achtergrond van koffie en stoppen met roken.
vrijdag 28 januari 2011
tikkel takkel tik
tokkel takkel tok
naaldhakken
lopen breiend langs de graslei
humpapa humpapa
macho's marcheren maf
van het citadelpark
tot de ajuinlei
de grootmoeders tonen
hun knoestige knieën
op de korenmarkt
de vette kuiten blinken
de bloempotten aan het Zuid
zijn slapende gargoyles
de gargoyels aan St-Baafs
zijn versteende burgemeesters
in deze hitte
wandelen de meisjes schaars
halfnaakt langs de terrassen
en liggen
schaars gekleed in het park
heeft hun chaperone nooit gezegd :
"Als ge niet wilt dat de jongens kijken, draag dan nen pattattenzak"
en alles vloeit samen in de Leie
Geraard van Heusden
tokkel takkel tok
naaldhakken
lopen breiend langs de graslei
humpapa humpapa
macho's marcheren maf
van het citadelpark
tot de ajuinlei
de grootmoeders tonen
hun knoestige knieën
op de korenmarkt
de vette kuiten blinken
de bloempotten aan het Zuid
zijn slapende gargoyles
de gargoyels aan St-Baafs
zijn versteende burgemeesters
in deze hitte
wandelen de meisjes schaars
halfnaakt langs de terrassen
en liggen
schaars gekleed in het park
heeft hun chaperone nooit gezegd :
"Als ge niet wilt dat de jongens kijken, draag dan nen pattattenzak"
en alles vloeit samen in de Leie
Geraard van Heusden
zondag 23 januari 2011
kom gewoon buiten
want
wie niet gezien is, is weg
laat de anderen dan feesten
aan mijn grafdis
bij de praaltafel voorbij de koepel
als mijn lijk eindelijk verslonden is
mag iedereen een laatste keer dansen
met mijn uitgezaagde beenderen
dan zal een geworpen handkus mijn lijkmiasma verspreiden
en allen zullen naar huis kruipen
waarom doe je niet mee
ik bijt niet
of lijkt het je niet aangenaam
Geraard van Heusden
want
wie niet gezien is, is weg
laat de anderen dan feesten
aan mijn grafdis
bij de praaltafel voorbij de koepel
als mijn lijk eindelijk verslonden is
mag iedereen een laatste keer dansen
met mijn uitgezaagde beenderen
dan zal een geworpen handkus mijn lijkmiasma verspreiden
en allen zullen naar huis kruipen
waarom doe je niet mee
ik bijt niet
of lijkt het je niet aangenaam
Geraard van Heusden
Abonneren op:
Posts (Atom)