Ik ging naar het MAS. Uiteraard spreekt het mij niet zoveel aan als het STAM. Doch moet ik toegeven dat het een rijk en mooi museum is. Rijk aan ideeën en menselijke input. Een beetje traag en klein in het pintjesrijk.
Terug in het centraal station kan ik het natuurlijk niet nalaten koffie te halen bij Starbucks. Opmerkelijk je betaalt voor iets dat je niet krijgt. Aan het einde van de toog staan een aantal kwebbelkousen bij een paar ronkende machines. Hun geklets doet hen de knopjes vergeten.
Nog voor ik aan het einde ben roept iemand CAPPUCCINO. Niemand reageert dus ik steek mijn hand op. De cappuccino zit in een plastieke papieren cup met zond drinkteut en een deksel voor astronauten. Ze kijken wat vreemd als ik het deksel teruggeef. Wat later is er commotie over iemand die een grote cappuccino vroeg en een kleine krijgt. Intussen zit ik als aan zo'n klein tafeltje.
Ik wou ook eens een donut proberen en vroeg een appeldonut. Wat ik kreeg had meer weg van een lepradonor dan van een donut (het gaatje was toegegroeid). Smaak en dergelijke zijn onbeschrijfelijk. De lepradonut wordt geserveerd op een echt wit bord om besmetting tegen te gaan.
Na een paar slokken en twee beten besluit ik alles terug te geven. Hebben de Amerikanen nooit geleerd wat koffie met koekje moet zijn.
donderdag 14 juli 2011
waarshuwing
De enige chronologische volgorde die hierin te vinden zal zijn is dat wat beschreven wordt reeds plaats vond. Voor de rest hou ik me niet ledig met te checken of iets 's ochtends, drie uur geleden of daarnet plaats vond.
bravo luk de bruycker
Feitelijk zijn de Gentse Feesten reeds begonnen. Ik ben gaan kijken naar "IEndermaol, andermaol... ajuzee" of zoiets. Ik vind de juiste titel niet meer. HEt verhaal gaat over Luk De Bruycker en theater Taptoe. Hoe hij begonnen is en later bekroond werd tot Turkse hoogmeester in het poppenspel. Hij is een vernieuwer en een gigantisch symbool van wat figurentheater allemaal kan en kan betekenen. Doorheen de voorstelling herken je grote en kleine producties zoals "Le petit prince" of "Scrooge". Maar naar het einde toe herken je ook de laatste productie zoals ondermeer "Don G". En dan valt als een botte bijl de wetenschap : la comedia e finita!!
zaterdag 9 juli 2011
Alleen ligt de kankerpatiënt
bloedpaarlen hoestend.
Ik staar naar de maan,
huil op hulp.
Enkel de kinderen horen mij
zij zingen de nacht.
Aan de rode lijn heeft niemand iets.
Nonkel Jan,
aan de kleine Zavel,
handen vol vleugels.
Als Jan zal ik gaan
alleen in een kamer vol lucht.
Ik staar om hulp,
huil naar de maan.
De kankerpatiënt ligt alleen.
Geraard van Heusden
bloedpaarlen hoestend.
Ik staar naar de maan,
huil op hulp.
Enkel de kinderen horen mij
zij zingen de nacht.
Aan de rode lijn heeft niemand iets.
Nonkel Jan,
aan de kleine Zavel,
handen vol vleugels.
Als Jan zal ik gaan
alleen in een kamer vol lucht.
Ik staar om hulp,
huil naar de maan.
De kankerpatiënt ligt alleen.
Geraard van Heusden
zondag 15 mei 2011
Mijn boom staat
getooid als een bruid
in het park
de ekster heeft
zijn beste hoed aan
de vlijtige bruidsjonker
verweert zich her en der
alles is er
de bloemen en de zon
stralend in de lente
Mijn boom staat
eenzaam bij haar altaar
de bloesems glijden
als tranen langs haar schors
de één is weggegaan
de andere vertrekt
bloemen en kransen
blijven vertwijfeld achter
Geraard van Heusden
getooid als een bruid
in het park
de ekster heeft
zijn beste hoed aan
de vlijtige bruidsjonker
verweert zich her en der
alles is er
de bloemen en de zon
stralend in de lente
Mijn boom staat
eenzaam bij haar altaar
de bloesems glijden
als tranen langs haar schors
de één is weggegaan
de andere vertrekt
bloemen en kransen
blijven vertwijfeld achter
Geraard van Heusden
woensdag 6 april 2011
vrijdag 1 april 2011
water
De roep om heengaan
klettert in een koekjestrommel,
sterker dan
de schreeuw om te blijven.
Een glas struikelt
de golf bezit het blad.
De letters, netjes gezet,
breken uit hun strakke lijnen.
Golven slaan toe
op de woorden,
vormen bloemen
van waaiende inkt.
Alles is ijdel:
de gebroken tekst
wordt kunst
Een ongeluk komt nooit alleen
Geraard van Heusden
klettert in een koekjestrommel,
sterker dan
de schreeuw om te blijven.
Een glas struikelt
de golf bezit het blad.
De letters, netjes gezet,
breken uit hun strakke lijnen.
Golven slaan toe
op de woorden,
vormen bloemen
van waaiende inkt.
Alles is ijdel:
de gebroken tekst
wordt kunst
Een ongeluk komt nooit alleen
Geraard van Heusden
Abonneren op:
Posts (Atom)