Ik ging naar het MAS. Uiteraard spreekt het mij niet zoveel aan als het STAM. Doch moet ik toegeven dat het een rijk en mooi museum is. Rijk aan ideeën en menselijke input. Een beetje traag en klein in het pintjesrijk.
Terug in het centraal station kan ik het natuurlijk niet nalaten koffie te halen bij Starbucks. Opmerkelijk je betaalt voor iets dat je niet krijgt. Aan het einde van de toog staan een aantal kwebbelkousen bij een paar ronkende machines. Hun geklets doet hen de knopjes vergeten.
Nog voor ik aan het einde ben roept iemand CAPPUCCINO. Niemand reageert dus ik steek mijn hand op. De cappuccino zit in een plastieke papieren cup met zond drinkteut en een deksel voor astronauten. Ze kijken wat vreemd als ik het deksel teruggeef. Wat later is er commotie over iemand die een grote cappuccino vroeg en een kleine krijgt. Intussen zit ik als aan zo'n klein tafeltje.
Ik wou ook eens een donut proberen en vroeg een appeldonut. Wat ik kreeg had meer weg van een lepradonor dan van een donut (het gaatje was toegegroeid). Smaak en dergelijke zijn onbeschrijfelijk. De lepradonut wordt geserveerd op een echt wit bord om besmetting tegen te gaan.
Na een paar slokken en twee beten besluit ik alles terug te geven. Hebben de Amerikanen nooit geleerd wat koffie met koekje moet zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten