ze zijn gekluisterd in de hemel
geboeid aan eeuwigheid
hij grijpt
de kus op de einder
zij knielt om zijn kus te ontvangen
zo heb ik haar nooit gekend
zo ben ik nooit getorst
zij is nooit moeder
haar kinderen beroeren mij

ik slenter in de storm
mijn fiets aan de paal
voor het traag slapen
zoekt de blinde
een kus op de einder

bommen splinteren de stad
verspreiden de vrouwen
geboeid door het spel
laten oude mannen haar achter
heks is ze
geboeid en gekluisterd
naakt in de dubbele schaduw

verlicht en eenzaam
staat ons huis
linksboven is mijn ongedeelde kamer
uit de verte zie ik hem
grijpen

een handkus brengt troost

Geraard van Heusden