Tussen blinkende cirkels
is je graf weg.
De bomen zijn gedoofd ;
ik zoek tussen knoken en knobbels.

Toen je stierf
verloor ik mijn geest.
Wie mag ik nu nog bloeden?

Mijn geest staat stil.
Donkere wezens kussen
in zwevende spiegels.
Zee rimpelt over vleugels,
hoger en hoger.

Ik hoor niets
tot iemand fluistert :
"Graaf mij op"

Geraard van Heusden