Wat mij soms opvalt is de disproportie in de menselijke lichamen. Ikzelf ben breder dan hoog maar mijn hoofd is duidelijk gepast op mijn rond lichaam. Weliswaar stap elke ochtend in de metro een Algerijn of een Tunisiër op met een groot lichaam. Hij is vooral hoog. Eigenaardig is dat zijn hoofd dan weer klein is. Het lijkt alsof de groeihormonenen er de brui aan gegeven hebben éénmaal voorbij zijn nek. Het is natuurlijk niet gepast om te staren maar iedereen heeft er moeite mee zijn ogen weg te houden. Je moet niet denken dat het hoofd minuskuul is of baby-achtig klein. Maar het is proportioneel veel te klein voor zijn (te) hoog lichaam.
Er zijn altijd veel dingen die me opvallen in het openbaar vervoer. Vooral die dingen die zich blijven repeteren. Misschien is er een voorstelling van één of ander volkstoneel (hoogstwaarschijnlijk met de naam linkerstoel). Doch zie ik heel wat alarmerende zaken steeds opnieuw. Oudere dames of beiaarden zetten zich altijd in de linkerstoel aan de rand van het gangpad. Zelfs wanneer de bus of tram vol zit krijg je ze niet van hun stukken. Als je dan vraagt of de plaats naast hen bezet is, bekijken ze alsof je urineert op hun nieuw tapijt. Toch laat ik me niet afschrikken door hun woedende blikken. Ik doe er nog een schepje bovenop om dat ik meestal voor hen moet afstappen.
Deze morgen passeert in de verte een jongeling met witte schoenen. Zijn stappen worden fluoricerend onderstreept door die witte dingen. Het zijn geen sportschoenen, die zijn lomper. Zijn gespierd lichaam en vetkuif verraden en Jhonny type. Gezwind haast hij zich naar de trein. En dan plots, voorbij de tram halte, begint hij te lopen. De witte stippen bewegen haastig op en neer. En dan niets meer. Of hij is gevallen of hij heeft in iets getrapt. In het slechtste geval moet ik de ambulance bellen ; in het beste geval volstaan een paar doekjes om zijn witte stippen weer vlot te krijgen