Ochtend

Het licht waait door de gordijnen,
glijdt over de vloer.
Een dag wekt ons.
Ik veronderstel je,
de glooiing van gisteren.

Even wimperkijken.
Je bent een vorm onder de lakens,
een witte aanwezigheid.

Een zwaan rust uit
op het gerimpelde water,
zweeft zedig over de spiegel.

Je bent een zwaan,
zedig wit geborgen tussen mijn armen.
Dan spreidt je de vleugels,
wit en wild in de badkamer.

Je verdwijnt.
Je bent veranderd
nooit hier, altijd elders.

Geraard van Heusden