ze zijn gekluisterd in de hemel
geboeid aan eeuwigheid
hij grijpt
de kus op de einder
zij knielt om zijn kus te ontvangen
zo heb ik haar nooit gekend
zo ben ik nooit getorst
zij is nooit moeder
haar kinderen beroeren mij

ik slenter in de storm
mijn fiets aan de paal
voor het traag slapen
zoekt de blinde
een kus op de einder

bommen splinteren de stad
verspreiden de vrouwen
geboeid door het spel
laten oude mannen haar achter
heks is ze
geboeid en gekluisterd
naakt in de dubbele schaduw

verlicht en eenzaam
staat ons huis
linksboven is mijn ongedeelde kamer
uit de verte zie ik hem
grijpen

een handkus brengt troost

Geraard van Heusden

Wat kan ik zeggen over de Gentse Feesten 2011? Dat ze nat waren. Tijdens de eerste dag reeds werd de openingsstoet bekogeld met druppels. En het houdt niet op. Bijna elke dag opnieuw is er een regenbui. Pas naar het midden van de feesten klaart het wat op.
Het Baudelopark is herschapen tot een modderpoel. JE herkent de regelmatige bezoeker aan zijn gummilaarzen. Tussen de grote plassen zijn planken gelegd en vaderlanderkes. Zo kun je van eiland naar relatief droog eiland.
Het zijn ook mijn eerste magere feesten. Geen pitta's, pizza's of braadworsten. Een hap of twee en de rest van het geurend kleinnood verdwijnt in de vuilbakken die Ivago zo strategisch opstelt.
Tijdens de droge voormiddagen wandel ik onder leiding van de Gentse Gidsenbond historisch door Gent. Veel nieuwe dingen leer ik niet. Hoewel de twee laatste wandelingen over de wereldoorlogen de interessantste zijn.
Tijdens die laatste wandeling worden we via de damestoiletten van de toeristische dienst toegelaten tot de tunnels die de verschillende bunkers verbonden. Het lijkt eigenaardig dat een georganiseerd leger dat vooral uit mannen bestaat zoiets via de damestoiletten doet. De tunnels zelf zijn properkes onderhouden. Maar ik beklaag de toiletdame die de stoffige smalle gangestjes moet kuisen.

Mijn vriendin,
twee vellen wit
gezicht tot aangezicht

Lees je wel eens
wat ik je toewerp
of gaat het je voorbij?

In de ochtend
een paar woorden en letters
bij een tas koffie
werpen handkusjes.

Letters en woorden
zonder betekenis
voor wie dan ook
behalve voor jou

Geraard

Zo sprak mijn vader:
als je een vrouw zoekt,
zoen haar teder.

Je zal eeuwig met haar
ontbijten op het terras.
Ze kijkt je aan,
je voelt haar zachte hand.

Zo sprak mijn vader:
als je een vrouw huwt
zul je schreeuwen,
vallen en moorden.

Als je een vrouw vindt
zul je haar achterlaten
voor de laatste bocht.

Laat je haar staan
en zelf ga je
snikkend ten onder

======================

Zo spreek ik:
Als ik een vrouw vind
zal ik haar beminnen
en teder zoenen.

Ik zal eeuwig met haar
wandelen in het park.
Ik voel haar zachte hand,
ze kijkt me aan.

Zo spreek ik:
Als ik een vrouw huw
zal ik teder snikken
en me rechtop houden

Als een vrouw me vindt
zal ik haar bewaren
tot de laatste tunnel.

Ze zal me achterlaten
en zo ga ik
snikkend ten onder


Geraard van Heusden

den Tuurk

Een echte, zatte strop komt naast mij zitten. Hij heeft wat moeilijkheden op de stoel te zakken.
Het is hier een komen en gaan van paraplu's. 'tZijn echt waterfeesten. De enige droge dagen zagen zwart van 't volk. Nergens ruimte. Als 't regent stroomt iedereen de kroegjes binnen. Geen zitplaats - pech - ge had maar vroege moeten komen.
Onze gentenaar verplaatst zijn krant en zijn pint. Het glas klettert over de vloer. Vroeger was het simpel. Toen lag er stro en zaagsel tegen de bierstorters.
Zo losjes in de namiddag is er maar weinig te zien.

Twee uren stappen tussen buien en zonneschijn. De wandelingen brengen niets nieuws. Veel leer ik niet bij. Misschien de latere wandelingen over de wereldoorlogen.
Telkens ik zo'n wandeling meemaak heb ik zin mijn studies over Geraard de Duivel weer aan te vatten. De benadering van zo'n figuur is moeilijk en abstract. Wie was hij? Wie was zijn vader? Veel verhalen doen de ronde, vooral geïnspireerd door de 19'eeuwse romantiek. Hij zou zijn vader vermoord hebben, zijn vrouw doodgeschopt. Hij zou vermoord zijn naar zijn eigen plot in plaats van zijn zoon. Dit alles over een vrouwenaffaire. Echte gegevens zijn moeilijk te vinden.

Ik een boom
reik groot en sterk
naar de hemel en voed me
met de grond der dingen.

De storm komt
ik buig niet,
ik breek.
Het weegt door mijn takken,
ik breek.

Vroeg of laat
rot ik
en niemand die iets merkt.

Ik sterf,
mijn leven komt krakend neer.
Ik ben gelaten te branden
en niemand die iets merkt.

Ik verdwijn in de grond.

Geraard van Heusden

Tussen blinkende cirkels
is je graf weg.
De bomen zijn gedoofd ;
ik zoek tussen knoken en knobbels.

Toen je stierf
verloor ik mijn geest.
Wie mag ik nu nog bloeden?

Mijn geest staat stil.
Donkere wezens kussen
in zwevende spiegels.
Zee rimpelt over vleugels,
hoger en hoger.

Ik hoor niets
tot iemand fluistert :
"Graaf mij op"

Geraard van Heusden

zaterdag 17

Wat kan ik zeggen over zaterdag. Een druilerige frisse dag met te veel wind. Een slecht begin voor de feesten.
Daarom besloten we rustig iets te gaan eten in de Sleepstraat. Iets luchtigs om dan af te zakken in en naar Het oeverloze eiland bij een Ecuadoriaanse koffie en oude Rum. Tot onze verbazing passeerde de stoet aan het Sluizeken. Elke deelnemer had wel een paraplu of een regenvestje. Lang bleven we niet kijken maar haastten ons naar ons eiland. Verbazing alom. Het was toe. Dat is nu al de zoveelste keer dat we hier voor een gesloten deur staan. Zonder enige reden of mededeling.
We gingen dan maar terug en belandden in de Moraal. een nieuwe tent aan de Kortrijksesteenweg Alles netjes afgestoft en opgepoetst. Voor cappuccino met amaretto of calvados was er ruimte maar geen oude Rum.
We zijn niet lang gebleven, te proper en geen sfeer.

A'PEN

Ik ging naar het MAS. Uiteraard spreekt het mij niet zoveel aan als het STAM. Doch moet ik toegeven dat het een rijk en mooi museum is. Rijk aan ideeën en menselijke input. Een beetje traag en klein in het pintjesrijk.
Terug in het centraal station kan ik het natuurlijk niet nalaten koffie te halen bij Starbucks. Opmerkelijk je betaalt voor iets dat je niet krijgt. Aan het einde van de toog staan een aantal kwebbelkousen bij een paar ronkende machines. Hun geklets doet hen de knopjes vergeten.
Nog voor ik aan het einde ben roept iemand CAPPUCCINO. Niemand reageert dus ik steek mijn hand op. De cappuccino zit in een plastieke papieren cup met zond drinkteut en een deksel voor astronauten. Ze kijken wat vreemd als ik het deksel teruggeef. Wat later is er commotie over iemand die een grote cappuccino vroeg en een kleine krijgt. Intussen zit ik als aan zo'n klein tafeltje.
Ik wou ook eens een donut proberen en vroeg een appeldonut. Wat ik kreeg had meer weg van een lepradonor dan van een donut (het gaatje was toegegroeid). Smaak en dergelijke zijn onbeschrijfelijk. De lepradonut wordt geserveerd op een echt wit bord om besmetting tegen te gaan.
Na een paar slokken en twee beten besluit ik alles terug te geven. Hebben de Amerikanen nooit geleerd wat koffie met koekje moet zijn.

waarshuwing

De enige chronologische volgorde die hierin te vinden zal zijn is dat wat beschreven wordt reeds plaats vond. Voor de rest hou ik me niet ledig met te checken of iets 's ochtends, drie uur geleden of daarnet plaats vond.

bravo luk de bruycker

Feitelijk zijn de Gentse Feesten reeds begonnen. Ik ben gaan kijken naar "IEndermaol, andermaol... ajuzee" of zoiets. Ik vind de juiste titel niet meer. HEt verhaal gaat over Luk De Bruycker en theater Taptoe. Hoe hij begonnen is en later bekroond werd tot Turkse hoogmeester in het poppenspel. Hij is een vernieuwer en een gigantisch symbool van wat figurentheater allemaal kan en kan betekenen. Doorheen de voorstelling herken je grote en kleine producties zoals "Le petit prince" of "Scrooge". Maar naar het einde toe herken je ook de laatste productie zoals ondermeer "Don G". En dan valt als een botte bijl de wetenschap : la comedia e finita!!

Gij
uit het geestenrijk

Waarom is zij
niet langer BRUID?
Haar bloemen glijden
langs de schors.

Ge weet het
maar wilt het niet zeggen.

Zijn de poorten van het geestenrijk
voor steeds gesloten?
Zijn haar lippen verzegeld?

Niemand staat naast haar,
enkel een twijg zwijgt.


Geraard van Heusden

Alleen ligt de kankerpatiënt
bloedpaarlen hoestend.
Ik staar naar de maan,
huil op hulp.

Enkel de kinderen horen mij
zij zingen de nacht.

Aan de rode lijn heeft niemand iets.

Nonkel Jan,
aan de kleine Zavel,
handen vol vleugels.

Als Jan zal ik gaan
alleen in een kamer vol lucht.
Ik staar om hulp,
huil naar de maan.
De kankerpatiënt ligt alleen.

Geraard van Heusden

Breek mijn leven af
ten voordele van zwangere vrouwen.
Leg mij te rusten
daar waar ik betaalde.
Alles heb ik gezien.
Veel meer heb ik beleefd
met gesloten ogen.

Veel gaf ik u,
weinig in terugkeer.

en vandaar ontvlucht
mijn geest de geur
van uw bevallingen

Geraard van Heusden