zondag 19 november 2017


“Dames en heren ; De innerlijke psyche van de mens is een ingewikkeld onontgonnen terrein. Wie weet wat onze reis ons brengen zal ?”

Een koude oktoberochtend in de oude gebouwen. De wind en de regen rommelen aan de ijzeren vensters. Ieder zit op tweeplaatsen: één voor zichzelf en één voor mantel, boekentas en paraplu.

Je had nooit gedacht dat hij, jongeheer professor (juridisch expert in psychotica) later in het nieuws zou verschijnen.

Martine Tanghe wrijft het haar uit haar ogen. “Deze ochtend is XXX opgepakt en voor de onderzoeksrechter verschenen. Hij wordt als vermoedelijke dader genoemd in de sadistische moord aan de seniorenclub in XXX”

Iedereen versteld. Ja, vooral wij, zijn studenten. Van hem hadden we het nooit verwacht. Van die andere wel. Die stond al lang  ervoor bekend dat hij studentinnen onderscheiding gaf in ruil voor gepaste diensten. Maar de prof psychopatica nooit !!

De één vergrijpt zich aan studentinnen, de andere vermoordt ze. Wat rest er nog? Een kannibaal zoals de bewaker van het forensisch instituut ?

Zover ben ik nooit gegaan.

Ze lag met haar hoofd op mijn dijen. Spijtig genoeg had ik te veel op voor een veelbelovende nacht.

Een door de weekse avond. Voor de verhuis van Bert. Achter in het kleine tuintje zaten we allen rond een tafel met veel vruchtensap en meer vodka.

“hallo dat is een tijdje geleden” haar ogen schitterden. Het was waarschijnlijk de spiegeling van al wat Annick haar had gezegd. En toch ? Toch zette  Leen zich pardoes naast mij. Met haar dijen expliciet tegen mij.

“ja dat is lang gelden. Hoe is het?”

“Warm en lekker, je moet aar eens langskomen.”

“ik ben hier toch vandaag en nu”

“ja maar dat is niet bij mij”

“woon je nog boven die Gravin?”

“ze is overleden maar gaf me een echt Pools dekbed ; warm en speels rood”