Ze lag met haar hoofd op mijn dijen. Spijtig genoeg had ik te veel op voor een veelbelovende nacht.

Een door de weekse avond. Voor de verhuis van Bert. Achter in het kleine tuintje zaten we allen rond een tafel met veel vruchtensap en meer vodka.

“hallo dat is een tijdje geleden” haar ogen schitterden. Het was waarschijnlijk de spiegeling van al wat Annick haar had gezegd. En toch ? Toch zette  Leen zich pardoes naast mij. Met haar dijen expliciet tegen mij.

“ja dat is lang gelden. Hoe is het?”

“Warm en lekker, je moet aar eens langskomen.”

“ik ben hier toch vandaag en nu”

“ja maar dat is niet bij mij”

“woon je nog boven die Gravin?”

“ze is overleden maar gaf me een echt Pools dekbed ; warm en speels rood”