Een nieuw gedicht

Een paar woorden op het blad

Geschreven met aandrang

 

Vlekken en letters

Samen op stap

Tussen bladzijden

Tijdig stoppen

Aan de rand van de pargraaf

 

Geraard van Heusden

 

 

Welkom

Welkom in de mist

 

Hier zijn de grootte

De oudste

De zwartste dingen

Witte flarten

Brengen ze dichter

Dan je wilt

Hier is meer dan verbeelding

 

Laat me u tonen

Albasten vormen

Vergeten kunstenaars

Tekening

Van bloedende handen

 

Kom en kijk

Naar je zelf

 

Geraard van Heusden

 

De wereld is klein

Spannend klein

Tussen witte muren

 

Zwarte balken

Onderlijnen zwaarwichtloos

De eentonige uitbarstingen

 

De wereld is klein

Tussen vier gasten

Elk met een glas

 

Wie kent hier

Het verschil tussen

Een lachgrimas of een huilrictus

 

Wie weet waar vingers om grijpen

Wie verstaat de donderde klokken

 

Geraard van Heusden

 

Vanavond, mevrouw

Beloof ik dronken te zijn

 

Ik meld u

Dat ik niet zal kunnen voldoen

Aan uw rondingen

 

Vannacht slaap ik alleen

 

Ik beloof u dat geen daad

Uw dagen zal ontheiligne

 

Nu, mevrouw

Verlaat ik u

 

 

Geraard van Heusden

 

Oyez, ma mère

Ce qui m’est arrivé

Au-delà des tours de Bruges et Gand

Une nuit d’automne

A travers tonnerre et tourant de pluie

 

J’entendais

Une flute dans les arbres

Deux fagots dans le roses

 

J’ai pris deux couvertures

Avant d’ouvrir la fenêtre

La musique pleurait dans le jardin

 

Lampe à la main,

Je descendais le grand escalier

Lisse et usé

 

Le vent jouait agressivement

De mes couvertures.

 

Un Lutin barbu, à haute voix

                « suivez-moi, suivez-moi

                Soyez le bienvenu »

D’un pas magique il me précédait

 

Que les jardins sont grands et horrifiants

Les nuit d’orage.

Je me sentis partir dans l’insomnie habituelle

 

 

Trois elves jouaient la cornemuse

elle flottante,  elle là,   elle ici

toute ensemble et autre chose

 

et puis

elle était la

toujours jeune fille et belle

comme la première pomme

vêtue d’or et coiffée de rose

 

au matin

tout ce petit monde s’est évaporé

laissant rien

qu’un mémoire incrédule

 

 

Geraard van Heusden

 

 

Hier is geen geluid

Geen gelach of gehuil

Alles is vredig

Stil en kil

 

Hier bestaat geen onvrede

 

Alles slaapt

 

Onder marmer

Op albast

 

Hier

Is het leven tot stilstand gebracht

 

 

Geraard van Heusden

 

Wat rest me te zeggen

Nu mijn glas leeg is

Een laatste sigaret

 

De nacht wacht

Aan de deur

Ze streelt

Misselijk mijn haar

 

Ik vlucht

Sneller

 

Alles is toch waar

 

Geen antwoorden,

Geen vragen

 

Alleen een schaduw

 

Geraard van Heusden

 

Ik dacht haar

De tuin te tonen

Het zicht vanuit onze kamer

                Nu vensters niet stoffig zijn

 

Ik wou haar

Mijn huis tonen

Plaatsen vol vergeten geluk

 

Witte vlekken op de muren

Verdwenen gezichten

 

Sijpelend sluipt het licht

Langs een barst

Het stof onderstreept elke stap

 

Een paar treden

Mijn kamer

De tuin

Wild en dood

 

Een oude stoel

Tussen herfstbladeren

Dansen vormen en kleuren van vroeger

 

Ik kan enkel de deur sluiten

 

Geraard van Heusden