9 9 9
Magische datum en toch gebeurt er niets.
Aan het station van GSP staan een aantal jongeren met allerlei bagage. Het lijkt geen vrolijke trip te worden. De ouders staan er wat beteuterd bij. Wanneer ze allemaal de hoofdingang instappen is er één moeder die niet van ophouden weet. Ze blijft haar grotere zoon schouderklopjes en rugstrelingen geven. Haar gezicht staat op droefheid. Ik vraag me af wat er aan de hand is. Dan stapt hij eerst traag maar dra sneller en sneller weg. Zijn gelakt haar legt hij nog net goed. Weg wandelt of wankelt de moeder. Gebogen onder het afscheid. Haar man slentert erachter. Hij weet niet wat te doen met het afscheid en de tranen.
Juist dan fladdert een merel het plein op. Ik kan alleen maar denken : hier zijn er merels, daar enkel kraaien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten